Aankomst

Hallo allemaal,

Hier mijn eerste bericht vanuit Down Under. Overige berichten ga ik allemaal plaatsen op jeaninev.waarbenjij.nu op die site kun je je aanmelden en dan krijg je automatisch bericht als ik er iets nieuws op heb gezet.

Ik ben op dinsdag 6 november in het vliegtuig gestapt, eerst naar Londen, dan in Hongkong een uurtje tussenstop en vervolgens kwamik 10 minuten te vroeg in Melbourne aan op 7 november om 21.25. Afscheid nemen van Rene was erg moeilijk en dat hebben we zo lang mogelijk uitgesteld. Uiteindelijk moest ik toch door de gate en hebben we nog even gezwaaid en weg moest ik om snel naar het vliegtuig te lopen. In Londen een uur moeten wachten en daarna begon de lange zit. Ik zat helaas ergens middenin het vliegtuig, niet aan een raam en niet aan het gangpad. Dus ik heb maar weinig kunnen zien. Gelukkig had ik leuke Australiers naast me zitten. Aan de ene kant Jaci, die ook aan het backpacken was maar dan in Europa. Ze moest nu terug voor de bruiloft van haar zus. Ze vond het ook prima om af en toe op te staan en zelfs om mijn tas te pakken om er een boek uit te halen. Aan de andere kant, ook in het midden, zat een Engelsman die gelukkig getrouwd met een Australische in Melbourne woont en vreselijk heimwee had naar zijn baby-tweeling-dochtertjes.

In Melbourne stond mijn nicht Cornelie al op me te wachten en gelukkig herkenden we elkaar meteen. We hebben elkaar tenslotte al een aantal jaar niet gezien. Eenmaal thuis gekomen hebben we nog een hele tijd zitten kletsen. Ik slaap nu in Milou, oudste dochter, haar kamer en Milou slaapt in de tent in de tuin. De meiden, Milou en Holly, wisselen af met in de tent slapen, want Conelie krijgt het nog druk dit jaar. Haar moeder, mijn tante Maria, komt op 24 november en haar vader komt in januari.

Met mijn jetlag gaat het goed. Ik heb er eigenlijk nauwelijks last van. Ik heb in het vliegtuig wel wat geslapen, maar niet heel erg veel. Dus na het kletsen met Cornelie ben ik meteen gaan slapen en ik heb doorgeslapen tot de volgende ochtend. Dat heb ik de paar dagen daarop ook gedaan, dus dat gaat goed. Ik ben alleen de hele dag door een beetje duizelig, dat komt waarschijnlijk wel van de jetlag. Elke dag ben ik een uurtje minder dizzy.

Cornelie woont in een leuke buurt met allemaal van die houten huisjes met maar een verdieping, de begane grond. Ik vind het net strandhuisjes. Af en toe staat er eens een stenen huis tussen, meestal met een extra verdieping. Cornelie heeft het huis wit geschilderd met donkerblauwe kozijnen en deuren. De indeling van het huis is voor ons maar gek. Je komt binnen in een gang die middendoor het hele huis loopt. Als je binnenkomt is er zowel links als rechts een slaapkamer. Als je verder doorloopt kom je in een open ruimte uit, de keuken, en rechts ligt de zitkamer. Nog een stukje doorlopen en dan kom je een ruimte uit met het buro plus computer. Links zitten de badkamer en WC en rechts de derde slaapkamer en rechtdoor loop je door de achterdeur de tuin in. De huizen zijn allemaal losstaand en je kunt er helemaal omheen lopen, maar aan de zijkanten is het wel krap. In de tuin van Cornelie staat een grote trampoline, waar de meiden elke dag na school op aan het oefenen zijn. Ze kunnen al heel wat leuke trucjes op dat ding.

Milou is nu 12 en gaat komend jaar naar de middelbare school, Holly is 10 jaar oud en een echt uitgaans-type. Ze jatte voor het schoolkamp met disco de make-up van haar moeder mee, haha, daar krijgt Cornelie nog een flinke dobber aan. Het loopt nu tegen het einde van het schooljaar en de meiden worden van hot naar her gesleept, want ze hebben allerlei uitvoeringen en extra repetities voor hun danslessen, schooluitvoeringen en zanglessen (Holly alleen). Druk, druk, druk dus. De meiden zijn de eerste helft van de week altijd bij hun vader, Terry, en de tweede helft van de week bij Cornelie.

Terry woont vlak buiten Melbourne ten Westen, in Rockbank. Ik ben meegeweest met het afzetten van de meiden daar. Ze hebben een huis waar vanalles aan is gebouwd van allerlei materiaal met een flink stuk grond eromheen met meer grond dan gras erop, 3 paarden, een hond en een duif. Er staan ook overal bussen, busjes (veel kapot en verroest) en allerlei auto's. De bussen en busjes verhuurt hij aan mensen en soms boeken ze hem als chauffeur erbij. De auto's die er staan zijn over het algemeen van klanten. Voor het "gras"-land krijgen ze nu subsidie, want kennelijk staan er allerlei zeldzame plantjes op en dus moet het ook hier beschermd worden. Dat gebeurd dus niet alleen in Nederland. Cornelie heeft hier destijds ook gewoond, dus ik vond het wel leuk om te zien hoe ze destijds leefden. Terry heeft inmiddels een nieuwe partner, waarmee hij inmiddels nog een zoontje heeft. Jack, een blond jongetje van 2 jaar oud. Vanuit hier heb je een mooi uitzicht over de heuvelachtige omgeving.

Groetjes,
Jeanine