Wilson's Promontory

Na een hele lange en hete dag rijden door bushland over onverharde weggetjes, breed genoeg voor 1,5 auto (dus uitkijken bij bochten en schrikken iedere keer als er iemand tegemoet komt) door een natuurpark met weinig variatie aan vegetatie, kwamen we dan eindelijk aan bij de kust in een plaatsje genaamd Lakes Entrance. Gelukkig heeft Rene bijna alles gereden, want ik werd zelf helemaal kriegel van de bochtige kleine weggetjes. We zijn dus in 1 dag van het hoogste punt van Australie naar het laatste punt, de zee, toegereden. We zijn daar meteen naar het strand toegereden, waar we even hebben rondgekeken, om daarna snel wat te eten en een overnachtings plekje te gaan zoeken. We zijn terecht gekomen op een parkeerplaats, waar je de zee achter de duinen kon horen en waar we de volgende ochtend op het strand hebben ontbeten. Lakes Entrance is een plaatsje waar een rivier in een aantal zich opvolgend meren terecht komt en uiteindelijk in zee belandt. Dit leverde prachtige plaatjes op toen we de stad omhoog uitreden, gelukkig zijn er dan wat uitkijkpunten waar je stil kunt staan en om je heen kunt kijken om het uitzicht te bewonderen.

In een stuk zijn we daarna doorgereden naar het zuidelijkste stuk van het vaste land van Australie, Tasmanie dus niet meegerekend, Wilsons Promontory, een kust natuurpark. Je rijdt dan een stuk vanaf de kust over een smalle lage landtong met wetlands naar een opeens hoger stuk met bergjes van 800 meter, die vanuit de zee oprijzen. Daar is een enorm campingdorp ontstaan voor alle toeristen die er in de zomer komen vertoeven aan de zee, maar wat tegelijkertijd een wandelaarsparadijs is met kleine paadjes door verschillend kustlandschap (strand, bos, duinen, wetlands, moeras, mangrove, meanderende rivier, getijde rivier). Hier waren we van plan een trektocht van 2 dagen te doen, maar dat hebben we gelukkig niet gedaan, want het was afgelopen weekeinde over de 40 graden en dan wil je dus echt niet te ver hoeven wandelen. We hebben 's ochtends wat kleine wandelingen gedaan en 's middags in de zee gelegen, dwz door en in de golven gesprongen om te proberen een "ride" te krijgen op een grote golf, leuk spelletje.

We zijn er pas laat weggegaan en dus moesten we s'avonds richting Melbourne rijden. We hebben onderweg weer pal langs de weg overnacht, wat weer niet heel prettig was. De dag erop al vroeg wakker gemaakt door een machine die naast de auto aan het werk was. We zijn naar de Dandenongs gereden, want daar wilde ik graag naar de William Rickets tuinen toe, maar die waren dicht, omdat het een dag was met "fire ban". Dus toen maar Melbourne ingegaan, want daar moesten we op maandag zijn om onze vluchtgegevens uit te printen en wat andere dingen te regelen, voordat we morgenochtend vroeg (dinsdag) naar Tasmanie toe vliegen.