Rondreis Tupiza - Uyuni en verder

De dag na onze nachtbrakende busrit hebben we de hele dag doorgebracht in het hotel, bij het zwembad, heerlijk. Naar het uitzichtpunt gelopen, maar de stad vermeden, want het watersmijten duurde nog steeds voort op deze laatste carnavalswoensdag, nu vooral uit huizen en auto´s, lafaards, kun je niet eens iets terug doen. Hier was het watersmijten echter beter te hebben, omdat het lekker warm was, in Potosi boven 4000 meter was het ronduit koud. Op de 2e dag hebben we een eind gewandeld door volledig desolaat landschap en vervolgens een canyon in, zooo mooi. Op de een of andere manier was het landschap op zo´n manier verweerd, dat je een soort van vinnen kreeg, dunne schijven rotsen (agglomeraat) die achter elkaar stonden, de hele canyon door. De canyon zelf werd smaller en wijder, er liep wat water doorheen en dan verdween het water weer, er waren bizarre rotsvormen te zien en overal stekelige struikjes en verschillende soorten meer dan manshoge cactussen. Op dag 3 in Tupiza zijn we wezen paardrijden gedurende 3 uurtjes, wat meer dan genoeg was voor onze zitvlakken, zeker om dat we de dag erna op 4-daagse tour zouden gaan met veel auto-zitten. Mijn paard had er zin in en luisterde goed, die van Rene een stuk minder maar die wilde wel de voorste zijn. Dus als Rene zijn paard aanspoorde om harder te gaan, dan deed zijn paard dat niet, maar de mijne wel tenzij ik haar inhield. Als ik mijn paard aanspoorde om harden te gaan, dan ging die van Rene mee, en gingen ze steeds harden omdat die van Rene de voorste wilde zijn. Per paard zijn we een andere canyon ingeweest, ook heel erg mooi, langs allerlei rotsformatie die bepaalde namen en betekenissen hadden, door de poort van de duivel (2 omhoogstaande platte rotsen), naar de inca canyon waar de paarden niet verder konden en wij wat verder hebben geklouterd totdat het niet meer makkelijk ging en we terug moesten.

Op vrijdag zijn we rond 9 uur vertrokken voor onze 4-daagse rondtocht van Tupiza naar Uyuni via de zoutmeren, berglandschap, rotsformaties en woestijn op hoogte. We zaten in de auto met 2 jonge meiden uit Canada, Brianne (21) en Ally (19). In het begin dacht ik ¨ojee, dat wordt giebelen en waarschijnlijk de hele nacht door, dat wordt dus niks¨. Maar niks van dat. OK, giebelen in de auto deden ze wel regelmatig, als ze niet aan het slapen waren tenminste. En de onderwerpen waar ze het over hadden, gingen over jongens, hun reis en de volgende stappen daarvan, kleding, haardracht en vervolgens over waarom mensen zijn zoals ze zijn, en andere filosofische en spirituele vraagstukken. Ally wil als ze terug naar Canada gaat een opleiding tot alternatief genezer gaan volgen, waarin ze ook reiki en dergelijke gaat krijgen. Ze was dus erg geinteresseerd in wat ik doe en hoe ik mijn praktijk in reiki en massage aan het opzetten ben. We hebben zelfs een reiki-avondje gehouden, waarin ik hen reiki gaf, leuk.
Gedurende de 4 dagen van onze tocht hebben door verschillende landschappen gereden, allemaal boven de 3500 meter hoog. Het was voornamelijk rijden, met hier en daar een stop om even de auto uit te gaan voor bezichtigings punten of lunch. Onze chauffeur had de haast erin zitten en dat bracht hij fijn over op ons, eventjes de auto uit om 5 minuten wat te zien en dan weer de auto ingejaagd worden door hem met zijn ¨vamos¨ (gaan). Zeker op dat 2 hadden we nergens tijd voor, we hadden 1 uur bij de hotsprings wat 15 min werden en meer van dat soort. Het ging ons allemaal op een gegeven moment zo ontzettend tegenzitten, dat je eindelijk bij iets moois bent en dan maar 5 minuten hebt om iets te bekijken en vervolgens reed onze chauffeur het langzaamste van alle andere auto´s. Ons ophaasten terwijl hij ons later wakker maakt dan afgesproken, langzaam rijden en voor iedereen stoppen die met de auto stilstaat zelfs als die auto al geholpen wordt door 3 andere auto´s, grrrr. Op dag 1 door voornamelijk hetzelfde landschap gereden, groen met lama´s, draaiend rond heuvels en bergen met rotsblokken. Onze 1e lekke band gehad na 2 uur al. Overnacht in een dorpje op bedden van beton met dunne matrassen erop, te weinig dekens en vieze lakens, dus maar in de slaapzak geslapen. Die nacht had het fiks geregend en toen het na 1 uur rijden om 6 uur eindelijk licht werd, konden we zien dat alle bergtoppen een flinke extra laag sneeuw hadden gekregen. Dag 2 was een haastdag, waarin we veel te veel moesten zien, veel te veel mooie dingen ook waar je langer wil blijven om het uitzicht in te drinken van rotsformaties, verschillend gekleurde meren met flamingo´s, witte bergtoppen en meer. We waren rond 5 uur in het dorp, volledig bestaande uit slaaplokalen, de onze met goede bedden wat wat meer nachtrust betekende dan op dag 1. Onze chauffeur had zoveel haast gehad, omdat de auto´s die uit de andere richting kwamen daar ook overnachtten en dat kunnen wel eens 80 4WD´s tegelijk zijn, ter vergelijking, wij waren met 5 auto´s vertrokken van verschillende maatschappijtjes. Onze chauffeur wilde dus een goede slaapplek voor ons en dat terwijl auto´s uit de andere richting minder te zien hebben en er sowieso 1 a 2 uur vroeger zijn en hij zelf dus erg langzaam reed. We ontmoetten halverwege deze dag een auto die al 8 lekke banden had gehad, 2 op dag 1 en 6 op dag 2 en toch hadden ze alles wel kunnen zien. Dag 3 konden we het wat rustiger aandoen en mochten we 3x een stukje lopen van 10 min langs meren of van de heuvel af met mooi uitzicht. Die nacht sliepen we in een zouthostel. De muren, tafels en stoelen waren van zoutblokken gemaakt. We sliepen dan ook aan de rand van het grootste zoutmeer, de salar de Uyuni, met een gemiddeld 80 cm dikke laag zout. Dag 4 moesten we heel vroeg op zodat we op een eiland in het zoutmeer de zon zouden zien opkomen. Helaas werden we weer later wakker gemaakt dan afgesproken, reed onze chaffeur te langzaam en hebben we het meeste van de zon zien opkomen terwijl we in de auto zaten en de rest toen we naast de auto stonden op het droge zout. Een andere auto, die 5 min voor ons vertrok, was wel op tijd op het eiland om daar omhoog te lopen naar het uitzichtspunt voor zonsopkomst, grrr. Later die dag wilde onze chauffeur niet echt stoppen om ons eruit te laten, maar hij reed met een andere auto samen (die van die inmiddels 9 platte banden) en die auto die stopte om de toeristen foto´s te laten maken. Dit gedeelte van het meer was erg mooi, want er stond een laagje water van 2 cm op, wat heel erg fotogeniek was. We hebben daar allerlei gekke foto´s gemaakt, springend vooral met onze reflecties in het water, erg mooi. Daarna kreeg onze chauffeur weer haast, want hij wilde niet door het donker terug rijden naar Tupiza (terwijl hij wel ´s ochtends vroeg in het donker over rotweggetjes had gereden tijdens onze tocht). Om 14 uur zijn we de auto uitgezet op het busstation, de meiden zochten toen een hotel, wij kochten een busticket (weer een nachtbus om 20 uur, enige optie altijd vanuit hier kennelijk) en daarna kwamen we elkaar weer tegen en hebben we samen pizza gegeten.

Om 20 uur vertrokken er een hele rits bussen naar La Paz en om 22 uur stonden ze allemaal stil in een rijtje. Wij hadden een semi-cama bus (half-slaap stoelen), maar het was weer eens eigenlijk een gewone bus met stoelen erg dicht op elkaar en een beetje aangepast om het ietsje meer te laten zijn dan gewone stoelen. Balen, want dan weet je dat het weer niet slapen wordt en we hadden al 3 nachten nauwelijks of niet geslapen. Het zou een 11 uur durende tocht zijn (om 7 uur in La Paz), maar het werd een 24 uur durende tocht (om 20 uur in La Paz). Het regende flink vlak nadat we vertrokken en helaas waren de rivieren die we kennelijk door moesten te hoog geworden om ´s nachts doorheen te gaan (als dit regelmatig gebeurd, waarom zijn er dan geen bussen die overdag vertrekken...). De bus keerde niet om, zodat we evt met de trein om 1 uur konden gaan ,of een hotel konden zoeken, of zelf een 4WD taxi konden regelen met een aantal mensen. Dus dat werd slapen in die rotbus, zonder ventilatie in een volle bus op stoelen die niet slaapstoelen waren, grrr. Weer een nacht niet geslapen dus. ´s Ochtends met slaapogen een prachtige zonsopgang gezien door beslagen raampjes, en vervolgens de bus uit om naar de WC te gaan, want die binnen stonk inmiddels een uur in de wind. Rond 6 uur wordt het in Bolivia licht en pas rond 10 uur zijn we eindelijk de 1e rivier overgestoken. De 3e bus van de ongeveer 10 die er stonden, had de oversteek niet gehaald, maar bleef op het eilandje in het midden muurvast staan. Het eerste gedeelte door de rivier naar het eilandje ging prima, daar lag een stuk beton waar 5-10 cm water overheen stroomde, geen probleem. Er was van het 2e gedeelte aan de kant zijkant en aan de eiland-kant een heel stuk grond weggeslagen. De 4WD jeeps die er doorheen reden gingen bijna vertikaal naar beneden, schommelden vervaarlijk en moesten vervolgens ook weer bijna vertikaal naar boven. Dat kon helaas niet met de bussen. Dus kwamen er hier en daar spades tevoorschijn, gingen mensen planten en stenen verzamelen en liepen vervolgens op blote voeten (of per 4WD) door het water naar het eilandje om wat te graven, stenen neer te gooien op de planten (dan bleef het beter liggen) en de meesten stonden daarna een beetje te gapen naar de anderen die nog wel bezig waren. De meeste bussen gingen zonder passagiers met zwarte rookwolken achter zich aan de rivier over. De passagier moesten zelf de rivier oversteken, broekspijpen omhoog, sokken en schoenen uit, waden door het water, voeten en benen in het vieze water een beetje schoonspoelen, schoenen weer aan en de bus weer in. Tot de volgende rivier...... Zo hebben we 4 rivieren overgestoken en op een gegeven ogenblik wordt iedereen dan een beetje lollig en praat iedereen met iedereen. Na de 3e rivier kwam er een bus van de andere kant (ook een nachtbus vanuit La Paz die er al had moeten zijn), dus wisten we dat we er wel zouden komen. Bij een dorpje pas rond 12 uur een stop gemaakt om te eten, eten te kopen evenals drinken en ander voedsel. Veel mensen hadden niks bij zich en dus een enorme honger en dorst. Wij hebben overleefd op nogat en koekjes als ontbijt. Na rivier 4 hadden we verder een voorspoedige tocht over voornamelijk onverharde wegen, waar wel hele stukken uit weggeslagen waren, maar waar ook al nieuwe omweggetje waren gecreerd. In Oruro (nog 4 uur naar La Paz) hebben we bussen moeten wisselen, de chauffeur trok het niet meer en de bus was erg smerig. Gelukkig stond de bus al klaar, dus nadat alle tassen waren ingeladen en iedereen naar de WC was geweest hadden we een goede verdere tocht met verse bus en verse chauffeur en kwamen we net na het donker aan in La Paz. Daar zijn we meteen naar het hostal gelopen waar we eerder hadden geslapen en waar we spullen hebben achter gelaten, souvenirs, slaapmatje, nu ook slaapzak, ed.

Na een nacht goed slapen zijn we om 8 uur ´s ochtends op woensdag naar Copacabana gegaan voor een halve dag souvenir shoppen. We hadden daar de leukste truien gezien en ze kosten hier maar 5 tot 15 euro afhankelijk van de kwaliteit. Om 18 uur hebben we de bus gepakt naar Puno en daar zijn we om 21.30 overgestapt in de (alweer) nachtbus naar Cuzco. We kwamen om 5 uur in Cuzco aan en gelukkig werd het snel licht (uur verschil met Bolivia), waarna we een taxi hebben gepakt naar het centrum. We hebben bijna 2 uur op de Plaza de Armas gezeten, terwijl de stad wakker werd, het brood gegeten wat we nog bij ons hadden en heel veel verkopers, schoenpoetsers, hostal eigenaren geweigerd. De cathedraal op het plein ging om 7 uur open en we zijn daar een voor een ingeweest om hem te bekijken tijdens de mis. Eigenlijk mag je er dan niet in voor toerisme, maar de mensen zelf lopen in en uit en later op de dag moet je 25 sol )5-6 euro betalen om erin te kunnen. We hebben een hostel gezocht en zijn een flinke ronde door de stad wezen lopen. Die nacht hoopten we goed te slapen, maar helaas waren er mede-toeristen die tot 24 uur herrie moesten maken en de volgende dag om 5 uur met veel gestommel en gerommel weggingen uit de kamer naast ons. Bovendien, jullie raden het nooit, had ik het ´s nachts ijskoud en vervolgens erg warm, alweer ziek, grrrr. En dat terwijl we maar 4 dagen hebben om Cuzco en omgeving te zien. Het lijkt er zo langzamerhand wel op alsof ik niet in Cuzco mag zijn ofzo (staking in Arequipa, ziek in Arequipa, Cuzco en omgeving onder water, de bus die er veel langer over doet, en nu voor de zoveelste keer ziek). Hopelijk gaat het morgen wat beter, zodat we nog wat van de vele Inca-ruines kunnen zien hier in de buurt. Macchu Picchu is helaas nog steeds niet open, terwijl de weg ernaartoe wel weer open is. Gisteren was hier een demonstratie van mensen uit omringende dorpjes, die door het dicht zijn van Macchu Picchu nog steeds verstoken zijn van toeristen, waar de meerderheid van leeft. Ze hadden allerlei spandoeken met leuzen erop over hun dorp, en ¨Macchu Picchu is Peru¨ en dergelijke. Hier en daar liep er een toerist mee, maar de meesten zaten (net als wij) een beetje schaapachtig te kijken naar de demonstratie.