Staking en terugreis

Na een gebroken nacht in de bus, kwamen we 's ochtends vroeg weer bij de grens aan van Peru met Bolivia. Deze grensovergang ging wat minder soepel dan de overigen die we gehad hebben. Er stond een enorme rij voor alle hokjes waar we een stempel moesten halen. Bij de 1e rij ging het al fout, we moesten een stempel van de politie halen op onze net ingevulde papieren, voordat ze ons paspoort konden stempelen. De politie zat gelukkig in hetzelfde lokaal en daar stond geen rij, dus snel die stempel gehad. Weer in de "verkorte" rij (er waren meer mensen die nog even iets moesten laten doen zoals een stempel), weer doorgestuurd naar de politie voor een stempel op een ander papiertje, nog een keer in de verkorte rij en dan toch eindelijk na 3x onze stempels in Peru gekregen dat je het land uit gaat. Het was vervolgens best een eindje lopen naar de andere kant, eerst door het drukke dorp en vervolgens naar de overkant van de brug. Vlak voor de brug werden we nog aangehouden door de douane ofzo, om onze papieren te controleren, evenals tassen en geld. Ze vonden ons maar rare mensen geloof ik, want ik had geen geld bij me en Rene maar een paar Boliviaanse tientjes, geen drol waard, geen andere valuta (dollars, soles, euro's) bij ons, dus ook geen vervalst papiergeld. Rene en ik moesten apart het kamertje in, paspoort aan het begin afgenomen, dus paspoort achterna gelopen ipv te luisteren en het kantoortje in te gaan. Gelukkig waren ze niet al te intimiderend en eigenlijk wel aardig, dus mijn paspoort belandde heel snel in het kantoortje met mij er achteraan, daar kreeg ik hem meteen terug. Vervolgens de tas doorzoeken, waar alleen maar drinken, eten en veel truien in zaten (geen drugs dus) en dan vragen stellen over waar we heen gingen en wat we gingen doen. Tja, simpel dit keer, naar La Paz en dan morgen terug naar huis vliegen. Rene gaf apart van mij gezet hetzelfde antwoord en dus mochten we weer gaan. Na ons hadden ze er nog een zwikkie buitenlanders uitgepikt. Kennelijk checkten ze daar alleen op buitenlanders, drugs en vervalst geld. Eindelijk konden we dus de brug over naar Bolivia. Maar waar is daar nou het kantoortje van Bolivia om onze stempeltjes te halen? Er waren 2 straten, de ene zonder controle, de andere met controle-mensen en kantoortje. Uiteraard waren we de verkeerde kant opgelopen en na wat vragen toch bij het juiste kantoortje aangekomen, onze stempels gekregen zonder problemen en dan zijn we weer in Bolivia. Je zou daar dus zo, zonder stempeltje en controle het land in kunnen lopen, vreemd. De bus kwam een paar minuten later ook de grens over en na wat wachten op alle anderen, konden we weer allemaal de bus in om verder te rijden naar La Paz. Na een half uurtje rijden konden we alleen weer met zijn allen uitstappen, controle. De bus ging alleen 100m verder om gechackt te worden en wij er langs een wandelpad achteraan, door een poortje met paspoortcontrole, en dan met z'n allen de bus weer in. En dan denk je alles gehad te hebben tijdens de reis. Komen we rond het middaguur in de buitenwijken van La Paz aan, stopt de bus en kunnen we niet verder. Is er net die ochtend een landelijke vervoer staking begonnen, grrrr. We zouden rond 13 uur aankomen in de stad, nog 1 uurtje rijden door de buitenwijken en dan zouden we er zijn geweest. Helaas, er ging geen vervoer, geen bussen, trucks, taxi's, minibusjes, niks. Men zei, dat we na 20 min wandelen aan alle actievoerders voorbij zouden zijn en dat er dan wel weer taxi's zouden rijden. In de binnenstad had de politie de controle weer in de hand en de mensen die wilden werken konden daarbinnen gewoon rondrijden. Niks 20 min wandelen met onze grote tassen, na 1,5 uur wandelen zagen we nog steeds niet of nauwelijks vervoer rijden. De taxi's en minibusjes die wel wilden werken werden door de mensen op straat aangehouden (gewoon met z'n allen middenop de weg gaan staan), waarna de chauffeur uit moest stappen en op zijn billen kreeg met de zweep, een stuk hout, oid. Wat een lol....... Daarna mochten sommigen weer doorrijden, maar de meesten helaas niet, in iedergeval niet met de klanten erin. Midden op straat werd hier en daar een feestje gebouwd met een beetje te veel alcohol, de markt had zich uitgebreid over de weg heen en er waren hele groepen mannen middenop de weg aan het voetballen met goaltjes van grote keien. Hoe later het werd, hoe meer alcohol er vloeide en hoe grimmiger de stemming op sommige plekken werd. Voor veel mensen aan wie we het vroegen, was het volstrekt onduidelijk wie er staakten en waarvoor eigenlijk. Pas veel later 's avonds werd het ons duidelijk. Men staakte tegen een nieuwe wet, die de veiligheid op de weg en van passagiers beter moest waarborgen en waardoor het nu mogelijk was fikse boetes uit te delen. Het ging om een wet met regeltjes als niet met alcohol op achter het stuur, niet meer dan .... uur achter elkaar rijden zonder pauzes, etc. Wij denken dat deze wet iets te plotseling is uitgevoerd, waardoor het flink wat aanpassingsvermogen vergt van de chauffeurs die al jaren wel op deze manieren rijden.

Gelukkig vonden we na anderhalf uur wandelen eindelijk een taxi. Ons naar de stad toe brengen hadden al velen geweigerd, maar ons naar het vliegveld toe brengen (lag verderop in de wijk waar we door wandelden) wilde hij wel. Eenmaal op weg naar het vliegveld, was het opeens heel rustig op straat. Op het vliegveld zelf was het ook vrij rustig. We hebben daar wat uitgerust, gegeten, onze tassen wat heringepakt, de nodige dingen eruit gehaald en de tassen afgegeven bij een bewaakte stalling. Tijdens het eten zagen we een Spaans koppel dat we eerder tijdens onze trektocht langs de zoutmeren waren tegengekomen. Samen met hen hebben we een taxi genomen de stad in. We moesten de stad nog wel in, omdat we een tas met slaapzakken, matjes, souvenirs, etc in het hostel hadden laten staan. We zijn direct naar het hostel gegaan, hebben toch maar een kamer genomen om te overnachten en te douchen. Daarna zijn we de stad nog even ingeweest om de laatste truien en souvenirs te kopen en tevens om shirtjes, overgebleven shampoo, creme en zeepjes aan bedelaars te geven. We zijn vroeg gaan slapen, want we moesten om 4.30 op om om 5 uur de reeds bestelde taxi te nemen om ons naar het vliegveld te brengen. 's Nachts en vroeg 's ochtends slaapt men zijn roes uit en zijn de stakingen nog niet weer in gang. Bovendien vertrok ons vliegtuig om 7.45 en moesten we dus vroeg aanwezig zijn. We hebben daar onze tassen opnieuw ingepakt met slaapzak, matje, andere achtergelaten spullen en alle souvenirs en toen vonden we ze toch wel errug zwaar wegen. Bij het inchecken bleek echter dat mijn tas ruim onder de 20 kg zat en die van Rene er iets overheen, dus geen probleem. Helaas vertrok ons vliegtuig ruim 1,5 uur te laat en dus hadden we tijdens onze overstap in Miami maar een uurtje de tijd om over te stappen. Nu heb je daar eigenlijk standaard 2 uur nodig, maar we dachten dat we het wel gingen halen. Na de irisscan, vingerafdruk apparaat, stempeltjes in ons paspoort en het ophalen van onze grote bagage, hadden we nog 45 min voordat ons vliegtuig vertrok, ruim de tijd om er rennend heen te gaan. Niet dus. Toen we onze grote bagage opnieuw wilden inchecken vertelden ze ons dat we het vliegtuig niet meer konden halen, want men was al aan het boarden, terwijl we nog 45 min hadden! Ze waren onverbiddelijk, ook op de 2e plek waar we onze tassen sneaky wilden laten inchecken, grrr. En toen.... toen moesten we naar de balie van American Airlines om de tickets om te boeken. Balen dus, ikke in tranen ook, want ik was al moe en wilde gewoon zo snel mogelijk naar huis. Bij de balie bleek echter dat er 2 uur later een andere vlucht ging. We zouden via Parijs naar Schiphol vliegen, maar dat werd nu Londen. Of dat erg was. Mij een zorg. Dus 2 uur later toch een vlucht. Helaas kunnen ze dan niet meer voor vegetarisch eten zorgen, want dat moet 24 uur vantevoren aangevraagd worden. En de vorige vlucht (wel aangegeven) hadden ze ook al niks te eten voor mij. We hebben dus maar gevraagd of we de kosten voor eten voor mij konden declareren als we wat op het vliegveld gingen eten. Dat kon niet, maar ze kon ons wel een voucher geven van 20 dollar om uit te geven op het vliegveld. Helemaal goed. Er was maar weinig vego's te koop, maar wat bagels en kaas was er wel te vinden. Eenmaal in het vliegtuig was de stewardess erg aardig toen ze hoorde dat ik vegetarisch was. Ze dook het keukentje van de businessclass in en kwam terug met een bord vol groenten, heerlijk. Uiteindelijk hebben met de overstap in Londen nog een uurtje gewonnen en waren we maar een uur later op Schiphol, dan ons oorspronkelijke vluchtplan. Vanuit daar hadden we mazzel, want de rechtstreekse trein naar Ede-Wageningen vertrok binnen 5 minuten. Rond 4.30 waren we op vrijdag 5 maart weer in ons huisje, pfff. De poes leefde nog, de meeste planten ook en het huis was redelijk schoon achtergelaten door de onderhuurders.

We hebben de afgelopen week weer gezellig veel vrienden gezien en weer een boel door Wageningen en omgeving gewandeld. Op maandag hebben we de poes naar de dierenarts gebracht, die heeft een enorme bult op haar rug en moet snel geopereerd worden. Dat was een beetje een domper op het thuiskomen. Rene is op dinsdag alweer gaan werken en dus is het gewone leven weer begonnen. Bedankt voor alle leuke berichtjes op de site, mailtjes en kaartjes na terugkomst!