Fikse Autopech

Een 140 km van Katherine vandaan, midden tussen 2 kleinere plaatsjes in stopte de auto ermee. Wij zelf dachten eerst dat het aan brandstof lag, want we hadden niet kunnen tanken in het laatste dorpje, omdat ze de nieuwe levering nog niet gehad hadden. Maar dat was het dus niet, de motor was behoorlijk heet en er kwam stoom vanaf, niet goed. Sta je dan in the middel of nowhere aan de kant van de weg. Gelukkig was er na 20 minuten naar auto's zwaaien, eentje die stopte en wat voor eentje. Een behoorlijk wrak van een auto, zelde soort als van ons, maar dan wat ouder. Met binnenin een hippie-achtig paar (niet getrouwd) met 5 kinderen en eentje opkomst. Zij waren zo aardig om ons een eind te slepen naar het volgende dorp, waar de monteur er volgende week wel een keertje tijd voor had om naar de auto te kijken. Dus deze mensen hebben ons alle 140 km naar Katherine gesleept. Wat betekende dat we 5 kinderen in en om de auto hadden zwermen, die vochten om wie er na de volgende stop bij ons in de auto mocht en enzovoort. Mijn origami vouwseltjes kwamen goed van pas om ze een beetje stil te krijgen. Het was een arme familie, die niet eens geld had om wat te drinken of eten te kopen voor de kinderen. En ze moesten in de volgende stad vragen om geld van de kerk oid om verder te kunnen rijden naar Darwin. Daar hoopten ze dan dat de community zo goed zou zijn om ze een huis te geven, wat erg moeilijk wat gezien dat ze met zoveel waren en het in Adeleide, Melbourne, Sydney, Hobart en meer steden nog niet gelukt was. Ze zijn dus elke zoveel tijd weer op weg ergens naar toe om te hopen op de goedheid van mensen om ze te helpen, wat wel betekende dat ze de kinderen overal heen slepen en dat ze niet mee bezittingen hebben, dan wat er in de auto ligt. Het slepen ging ook niet van een leien dakje, hun auto moest elke 30-40 km even stoppen om af te koelen, water aan te vullen en dat konden we na 15 minuten weer rijden. Het touw dat we hadden is wel tot 5 keer toe gebroken, maar we zijn goed en wel aangekomen. We hebben uiteindelijk de familie geld gegeven om een volle tank te kunnen kopen om verder te rijden naar Darwin en om iets te eten te halen. We wilden ze niet langer ophouden, maar we waren ze ook een beetje zat. Vooral pa was een echt karakter waar je niet tegen in moest gaan. Tsja zo maak je nog eens iets mee.

De dag erop zijn we een aantal monteurs langs gegaan en opgebeld, maar alles was gesloten. Op vrijdag was het nationale feestdag (ANZAC-day) geweest en normaal gesproken is alles op zaterdag wel open, maar na zo'n dag dus niet en zondag was ook alles dicht. Uiteindelijk hebben we maar besloten om even uit die auto weg te gaan en hebben een andere toerist gevraagd om een lift naar Katherine Gorge. Daar zijn we op de camping gestaan en hebben we die dag nog wat gewandeld. Op de camping kwamen we Joel en Jaqueline uit Zwitserland weer tegen. De eerste keer dat we hen tegenkwamen was in Coober Pedy op de camping. Samen hebben we wat gegeten en ook wat aan de praat geraakt met Peter, een Engelse motorrijder die al 5 jaar aan het rondreizen is. De dag erop zijn we met zijn allen gaan wandelen en zwemmen wat erg gezellig was en de gedachten even op iets anders zetten. Die avond konden we een lift terug naar de auto krijgen van Joel en Jaqueline, die ons de dag erop naar een monteur hebben gesleept. Peter wist heel wat van auto's en hij is daarna komen kijken bij de monteur om nog even verder te praten en zeker te weten, dat we niet afgezet worden. Bij de garage kregen we geen goed nieuws, er is meer kapot dan alleen de waterpomp en als het meevalt, dan gaat het 800 dollar kosten, als het tegenvalt, dan kost het veel meer dan 1000 dollar, een boel geld waarvan we niet zeker zijn of de auto het nog waard is. We hebben wat met iemand van de garage geklets en dat was een goeie (jonge 24 jaar oud) gast, die ons wel wilde helpen en het begrijpt dat we niet veel geld hebben. Hij heeft voorgesteld om de auto vanavond naar zijn huis te brengen, waar we samen met hem en Peter wat dingen kunnen bekijken in de auto, waarna we weten of het meevalt of tegenzit. Op die manier sparen we weer 350 dollar uit en hebben we waarschijnlijk een gezellige avond en een gratis kampeerplek, want we mogen het tentje opzetten in zijn achtertuin. Bij dit soort moeilijke dingen ontmoet je toch ontzettend veel aardige en hulpvaardige mensen, echt super. Nu maar hopen dat het meevalt met de auto, zodat Rene zijn laatste dagen hier nog een beetje leuk kan doorbrengen samen met mij voordat hij donderdag alweer terugvliegt.