Potosi mijnen

Op zondag in Potosi bleek er toch geen optocht te zijn, dus we hebben in onze regenponcho´s een stuk door de stad gelopen langs allemaal koloniale gebouwen en kerken waarvan er geeneen open was helaas. Op maandagochtend zijn we de mijnen in geweest, wat heel erg indrukwekkend was. Ze werken er nog bijna middeleeuws met pikhouwelen, in hun eentje, en soms met dynamiet. We werden afgehaald van het hostel, waarna we naar een gebouwtje werden gereden waar we instructies kregen plus een overjas, overbroek, laarzen en een helm met lamp. Mondkapjes of doekjes kon je kopen tegen het vele stof. We gingen daarna nog naar de mijnersmarkt om dynamiet, alcohol, cocabladeren en/of cola te kopen om aan de mijnwerkers te geven en voor demonstraties. Na de markt gingen we direct naar de mijn toe, die heel erg indrukwekkend was. Er waren maar 2 mijnwerkers aan het werk helaas, maar genoeg om te zien. Ze delven er voornamelijk lood en zilver. De meeste mijners werken in cooperaties, maar er zijn er een aantal die alleen werken. Die 2 die wij zagen werkten ook allebei helemaal alleen, een heel eind van elkaar vandaan. De een was brokken steen aan het uitzoeken, vrijgekomen na een explosie de dag ervoor en de ander was gaten aan het bikken met beitel en hamer om explosieven in te stoppen. We hebben vrijwel de hele tijd gebukt moeten lopen in de mijn. Na de inging ging het een stuk op hetzelfde nivo gebukt lopen, daarna gingen we kruipend een stukje naar beneden, daarna een stukje nog steiler naar beneden waar je niet eens kon kruipen dat was het 2e nivo en de eerste mijner, toen via een steile ladder met sporten die ronddraaiden in een diep gat naar beneden naar de 2e mijner. Het werd steeds stoffiger, moeilijker ademhalen en steeds warmer. Omlaag ging nog wel, maar naar boven was een ramp. Onze gids ging als een speer en wij ploeterden er met 6 Nederlanders achteraan, stukje, stoppen om adem te halen, weer een stukje en zo verder. Buitenkomen was heerlijk! Hoe houden die mijners dat vol, een volledige dag daar zonder mondkapjes in het stof en de hitte en dan alleen levend op coca-bladeren terwijl ze daar beneden zijn. De mijners eten dus alleen ´s ochtends voor de mijn en ´s avonds na de mijn, ongelooflijk met dat zware werk.

We zijn uiteindelijk diezelfde avond nog vertrokken naar Tupiza. We wilden eigenlijk op dinsdag gaan, maar dinsdag was de laatste dag van carnaval en dat vieren de mensen thuis met familie en met veeeeeel alcohol, dus er zou die dag helemaal geen vervoer zijn. Het busstation ligt ver buiten het centrum, dus checken hoe laat de bus gaat ging niet. We waren rond 14 uur op het busstation en moesten nog tot 20 uur wachten, dus we hebben wat rondgehangen en zijn na een tijdje toch maar weer met taxi de stad ingegaan om wat te gaan eten. Eindelijk konden we dus de bus in, maar welke van de 2 moeten we nu hebben. We zijn in bus 1 gestapt, maar we hadden om een slaapbus gevraagd en daar ook voor betaald, dachten we. Bus 1 was een normale bus, dus we zijn er wat van gaan zeggen, moesten uit de bus stappen, nog net onze bagage uit de vertrekkende bus kunnen halen en naar bus 2 gelopen. In bus 2 werden we van de plekken weggejaagd door mensen die dezelfde plekken hadden, toen bleek dat we bus 1 wel hadden moeten hebben maar die was dus al weg. Ik had het helemaal gehad en ben inelkaar gezakt omdat mijn benen mij niet meer wilden dragen en had heel hard gehuild waar iedereen omheen stond. Bus 2 vertrok en toen stonden wij daar met nog een aantal andere mensen die geen plek hadden, maar wel een kaartje. Uiteindelijk zijn we om 22 uur alsnog vertrokken met een 3e bus die ze ergens hadden opgesnord. We zaten met maar 15 mensen in die bus voor meer dan 40, dus iedereen kon lekker in een eigen bank slapen. Het was alleen nog steeds een normale bus en geen slaapbus. Veel geslapen hebben we dus niet, want de bus ging ook nog eens als een gek alle kanten op, op waarschijnlijk een onverharde weg. Om 4 uur ´s ochtends waren we in Tupiza en zijn daar naar een hotel gelopen, dat we vantevoren hadden gebeld. Een slaperige jongen deed open en zei dat er wel een kamer vrij was, maar dat we nog voor die nacht zouden moeten betalen. De nieuwe dag ging om 6 uur ´s ochtends in. Dus hebben we een uur liggen slapen op de banken van het hotel voor we in de kamer konden, waar we (in smerig beddengoed) nog tot 10 uur door hebben geslapen.