Carnaval

We hebben op dag 2 in Coroico een heel eind gewandeld. Vanuit het stadje was het een eind omhoog wandelen door tropische temperaturen naar een kerkje, dan over een smal paadje een heel eind door de natuur, langs coca-velden en dorpjes, uiteindelijk naar 3 watervallen. We liepen vrij hoog, dus we hadden overal mooi uitzicht over de dorpjes, velden en valleien. Vlakbij de 2 waterval zijn we de weg kwijt geraakt en zijn we over de steile coca-velden naar beneden gestruikeld. De boeren hier vinden het niet leuk als je over hun velden loopt of als je foto´s maakt. Ondanks dat coca-teelt hier legaal is, denken ze nog steeds het hunne ervan als je foto´s maakt en worden ze wat bangig. De watervallen waren mooi en vielen van heel hoog naar beneden, dan de doorgaande weg over en nog verder naar beneden. Het was maar 6 km, maar we hebben er 5 uur over gelopen naar waterval 1, dus ergens klopte er iets niet. Na de 3e waterval hebben we terug gelift naar het dorp, waar helaas het zwembad net leeg was gelopen voor de schoonmaak, balen. De volgende dag hebben we rustig aan gedaan, wat gezond en gelezen bij het zwembad en toen het voor 3/4 vol was zijn we toch maar gaan zwemmen in het ijskoude water, brrr.
´s Middags zijn we weer naar La Paz vertrokken, de dag erop hebben we nog wat meer straatjes, pleintjes en winkeltjes verkend in de stad, waarna we ´s avonds de nachtbus hebben genomen naar Sucre, de hoofdstad.
De reis was niet prettig. Het duurde 2 uur om La Paz uit te komen, mede omdat de bus nog niet helemaal vol zat en ze dus nog mensen onderweg oppikten bij een stampdrukke markt waar geen doorkomen aan was over de weg. Om 1 uur ´s nachts een stop gemaakt om te eten enzo. Om 4 uur ging er iemand ergens over klagen, waardoor alle lichten in de bus een half uur aan stonden met de herrie van die klagende mensen, grrr. We hadden er om 7 uur ´s ochtends moeten zijn, maar dat werd 9 uur. We kwamen dus behoorlijk brak de bus uit om een taxi in te strompelen naar een hostel met brakke bedden, dus we hebben nog een tijd met onze grote rugzakken rondgezeuld op zoek naar een hostel. Daar hebben we een uurtje wat rondgehangen en toen toch maar de stad ingegaan. Het stadje zelf is erg mooi, witte gebouwen met rode dakpannen en nauwe straatjes met heel erg veel kerken. We zijn via een aantal kerken (alles dicht) naar een uitzichtpunt gelopen. Daar was goed te zien dat de hoofdstad eigenlijk maar klein is, zo voelde het ook. La Paz is een veel grotere stad. Sucre is wel wat uitgegroeid, zeker naar bepaalde kanten toe, waar de heuvels niet geerodeerd en goed te bebouwen zijn. Daar zijn de gebouwen weer hetzelfde saaie grijs met golfplaten dak als overal anders.
Op deze vrijdag van aankomst was het pre-carnaval, met een aantal bandjes, die hoe langer hoe slechter en valser dezelfde melodietjes bleven spelen. En toch heeft het sfeer om overal muziek te horen door de hele stad. Alleen jammer dat carnaval hier verworden is tot waterfestival. Vrijdag begon het al en zaterdag tijdens de optocht werd het alleen maar erger, vooral met al die dronken mensen en kinderen die niet uitkijken wat ze doen. Iedereen gooit waterballonnetjes, hele bakken water en schiet met van die mega-waterpistolen naar iedereen. Je wordt dus gegarandeerd nat, wat uiteraard vooral de leuke meisjes overkomt (die zijn het natste). Ze spuiten vooral op konten, tieten en nekken, niet heel erg prettig. De jongens tegen de meisjes. En de scheiterds die schieten en gooien vanuit auto´s en draaien dan snel het raampje dicht. Om dus ook maar iets van de optochten te zien, moet je er dus in regenkleding of zo´n goedkope plastic poncho naartoe. De mensen die in de optocht meelopen of toeteren zijn ook zeiknat aan het einde. Mij lijkt dat toch te gaan vervelen en helemaal niet leuk te zijn (en ronduit koud) als je dat de hele tocht gebeurd. Echt veel van carnaval zien kun je dus niet, want je moet constant om je heen kijken, tenzij je zeiknat wil worden.
Nadat we de kleine stukjes die we van de optocht hadden gezien zat waren, zijn we naar Potosi vertrokken. Dat was 3 uur in een taxi (de bussen zaten vol of vertrokken later) door een prachtig landschap van bergen, heuvels en dalen, dan de hoogvlakte op met meer landbouw en dan nog hoger de stad in. Potosi schijnt de hoogstgelegen stad ter wereld te zijn. Het is een mijnstad, het centrum is wel mooi, maar de rest is ronduit lelijk. We kwamen in Potosi aan tijdens de optochten en er waren vele straten afgesloten. De taxichauffeur wilde dat we uitstapten en de laatste paar blokken gingen lopen. Ja daahaag, dan moesten we dwars door het feestgedruis heen naar ons hostel lopen met onze grote rugzakken en zouden we zeiknat aankomen, dus niet. We hebben het kaartje in de Lonely Planet erbij gepakt en gezegd dat hij een eind om moest rijden, want dat we absoluut niet van plan waren te gaan lopen met onze gehele bepakking en alles zeiknat laten worden. Na veel gezeur, gezucht en gesteun van hem, zijn we met een omweg toch veilig bij het hostel aangekomen. Vandaag is het zondag en hebben we wat uitgeslapen, achter deze heeeeeele langzame computers gezeten en gaan we straks in onze regenponcho´s nog maar een stuk van de zondagoptocht zien. Dan morgen de mijnen in, die niet geheel veilig zijn, maar wel spectaculair. De dag erna door naar Tupiza met mooie omgeving en een tour boeken om de zoutmeren te zien.