Wildlife Shelter

Ik ben nog tot zondag 13 januari bij Klaudia te Buninyong gebleven. Op zaterdag en zondag hebben we tijdens de wielerrondes een 2e hands verkoop gehouden in de voortuin van het huis. We hebben dus de hele dag buiten in de zon gezeten, wat dingen verkocht evenals de vers geplukte cherryplums (kerspruimpjes), en naar het wielrennen gekeken. Op zondag heb ik de omroepers gevraagd of ze wilden omroepen, dat ik een lift zocht terug naar Melbourne. Ze hadden 3 lifts gevonden voor me en ik ben met de eerste die wegging meegegaan. Het waren 2 mannen die meegeholpen hadden om het wielrennen in goede banen te leiden. Bij Lairy (behoorlijk zat al in de auto) en zijn vrouw en kinderen zijn we blijven eten. Vegetarisch was geen probleem, want zijn vrouw was zelf vegetarisch geweest. Ik ben daarna bij Glen (vrijgezel), die me de lift gaf, bijven slapen. Een lieve man, ik mocht zelfs even op internet wat opzoeken. Hij heeft me de volgende ochtend (maandag 14) vroeg 's ochtends naar het hoofdstation middenin Melbourne gebracht, zijn werk was er vlak bij.

Ik ben vanuit daar naar een hostel gegaan "The Nunnery", een oud nonnenklooster op 5 min wandelen van het stadscentrum. Ik heb 2 dagen door de stad gezworven en bedacht waar ik daarna heen zou gaan. Ik heb op 2 verschillende kamers geslapen. Ik moest dus elke nacht verhuizen, ook als ik een 3e nacht zou blijven. Het was ontzettend druk in alle hostels, want de Grand Slam (tennis) was net begonnen, wat ik natuurlijk toen pas uitvond. Dat zijn van die dingen waar ik nou niet op let tijdens het reizen. Op da 2, vlak na het verhuizen 's ochtends kwam ik op de kamer van Adrian uit Ierland terecht. Samen zijn we naar Victoria Market geweest en vanuit daar zijn we dwars door de stad naar de botanische tuinen gelopen. Dat was erg gezellig. Hij wist een aantal woordjes in het Nederlands, want hij heeft in Byron Bay tijdens zijn parachutesprong hoog in de lucht een Nederlandse (Christel) ontmoet, waar hij nu een relatie mee heeft. Zij heeft een hele tijd op een mega-boerderij in Queensland gewerkt en is een echte jilleroo (cowgirl) geworden. Ik heb van haar het adres gekregen, wie weet ga ik daar ook nog heen.

Op woensdagochtend ben ik al om 6 uur opgestaan om mijn trein van 7.50 naar Orbost te halen. Een 5 uur durende trip, waar Mark (van Cape Conron Wildlife Refuge) me stond op te wachten en me via Marlo naar hun huis bracht. De bus was bijna een uur te laat, maar het was wel een prachtige route. Op dit moment hebben ze niet heel veel gewonde wilde dieren, maar er zijn hier wel 5 honden, paarden, 2 kangaroes, een stier, cavia's, kanaries met een niet-veer-groeiende ziekte die bijna kaal zijn. Bijna al deze dieren zijn nu permanent opgevangen door Mark en Helen. Mark en Helen zijn niet getrouwd, maar wel hele goede vrienden. Zij heben samen dit huis eigenhandig gebouwd en er is altijd wat te doen aan het huis, de hekken, de weiden en de dieren. Verder wonen hier tijdelijk Helen's zoon Jess en zijn vriendin Amanda. Zij zijn net terug van een half jaar rondreizen in Europa en zijn op zoek naar een nieuwe woonruimte. Ook Jaqui is hier, een ontzettend opgefokte (extreem giechelend en druk en vervolgens teneergeslagen) meid van 24 jaar, die erg depressief is en binnenkort weer moet gaan lesgeven (gym) op de middelbare school. De combinatie Helen en Jaqui is vrij vervelend. Ze zijn constant samen aan het giechelen en druk aan het doen, waarna ze samen op het bed ploffen, want ze zijn zo moe of het doet ergens pijn (buikpijn ofzo). Ik voel me daardoor behoorlijk buitengesloten en niet heel erg welkom. Al heeft Mark (bipolaire depressie) kennelijk een goede periode en kan ik het met hem goed vinden en goed samenwerken. Al met al is het hier een gekkenhuis met al die drukke mensen, 5 honden en allerlei andere beesten in huis.

Ik ben hier voornamelijk bezig met het maken van een hek samen met Mark, allerlei takken en dergelijke uit een nieuw te maken weide (meer varens en nieuwe groei van boompjes, dan gras) verweideren, een dak boven "mijn" caravan maken (het eerste gedeelte van het frame staat), bessen plukken (blueberries) geassisteerd met het vangen van een dodelijke slang (tiger snake) en allerlei kleine klusjes, zoals varens wieden, hondepoep en paardenpoep uit de weide scheppen en af en toe eens koken.

Ze wonen hier vlak bij de zee. Als je het paadje neemt dat vlak tegenover de ingang van hun landgoed over de grote weg (niet druk) heen gaat, dan kom je in 15 minuten aan het strand. Een heel groot strand, waar geen mens te bekennen is. Ze hebben hier vanuit huis uitzicht over de zee tussen de bomen door en je hoort een constant vrij hard ruisen van de zee. Het strand is volkomen verlaten, omdat je er niet makkelijk kan parkeren en er geen makkelijk pad is, bovendien verblijven de meeste mensen in Marlo, vanuit waar je naar de plek kunt lopen waar de rivier (Snowy River) uitkomt in de zee.

Vanuit hier vertrek ik donderdag 24 januari naar een paarden farm in de buurt van Cooma. Ik ga dan dus eindelijk de grens tussen tussen de 2 staten, Victoria en New South Wales over, wat me dichterbij Sydney brengt, waar Rene over 5 weken aankomt.