Paarden farm

De bus is een half uur te laat als Rosemary me komt ophalen. Ze is een vrouw van ongeveer 60 met een raspende zware stem, die niet ophoudt met praten. Dat blijkt de komende dagen heel gewoon te zijn. Ze blijft maar praten en praat tegen iedereen en alles (paarden, halsters, zadels, eten, ect) op de zelfde manier en op dezelfde toonhoogte. Je hebt dus geen idee of ze het tegen jou heeft of tegen iets of iemand anders, want je naam gebruikt ze ook nauwelijks en ze loopt al pratend ook van je weg. Kennelijk denkt ze ook hardop en totaal chaotisch. Dat is behoorlijk komisch en ik en de andere 2 meiden, Megan (Amerikaans, 20 jaar, al 1,5 week hier) en Dorothea (Duits, 19 jaar, 2 dagen voor mij aangekomen), lachen daar regelmatig over. Vooral omdat ze ook nog eens best wat humor heeft en dus grappige dingen of vergelijkingen geeft. Als ze erg gestrest is, dan zegt ze iets van "hel en verdoemenis nog aan toe", waardoor wij allemaal in de lach schieten. Rosemary is getrouwd met Mark, die op het moment niet zo heel erg happy is, want hij heeft zijn arm gebroken. Een nog in training zijnd paard om rijpaard te worden had hem van zijn rug geworpen. Hij hangt de hele dag een beetje in huis en probeert vanalles met 1 arm te doen. Hij is beslist aan de beterende hand, want hij maakt overal grapjes over. Vooral als je je Engels een keer niet juist gebruikt.

Het is hier wel een armetierig zaakje. Ik slaap in een bus, waarvan ik dacht "och jeeeeeee" toen ik er binnen stapte. Wat een zootje en iets aanraken durfde ik niet, zo smerig. En dan hadden ze het ding al schoongemaakt en opgeruimd voordat ik kwam. De ramen van de bus sluiten maar half, dus ik heb snel mijn muggennet tevoorschijn getoverd en opgehangen. Hun eigen huis is een half jaar geleden afgebrand en nog tot vlak voor kerst hebben ze zelf in de bus gewoond. Inmiddels is hun huis weer opgebouwd, hebben ze wat meubels kunnen redden en de rest 2e hands gekocht en gekregen en moeten ze nog heel wat beschadigde spullen uit te zoeken. Ze hebben het dus niet heel erg makkelijk gehad de afgelopen tijd. Vooral omdat ze ook geen ander inkomen hebben dan de paardenbusiness en dat brengt niet veel geld in het laatje, zeker met Mark uit de running. Ze trainen paarden tot rijpaarden (breaking horses), ze geven rijlessen, ze doen trailrides met dagjesmensen en ze stallen paarden van anderen.

's Ochtends beginnen we met het opscheppen van paardenpoep uit de "weides" (stukjes kale grond met een omheining). Daarna halen we de paarden uit het omringende land, waar ze de hele nacht grazen, waarna ze worden gevoerd met verrijkender voer. Vervolgens gaan we met z'n drietjes het land op om "bloemetjes te plukken", kortom een bepaald soort onkruid te wieden en in grote zakken te stoppen. Na de lunch krijgen we paardrijles van Mark, een uur lang. Na de rijles hebben we wat tijd voor onszelf. Waarna we de paarden "vrij" laten om weer te grazen op het omringende land en hun poep opscheppen. Dan geeft een iemand de planten water en gaat een ander met 1 van de honden lopen.

Paardrijden leren is er leuk, maar oef wat gebruik je een spieren die je normaal nooit gebruikt zeg. Het zadel zat me niet heel erg goed (of ik draag de verkeerde broek, of heb de verkeerde techniek), want na de 2e keer lag mijn kont op bepaalde plekken open, schaafwonden tot bloedens toe. Niet heel erg fijn, want je kunt er niet zo makkelijk een pleister op plakken en het duurt een dag voordat het dicht gaat. En dan is het alweer tijd om opnieuw te rijden en gaat alles opnieuw open, grrrrrrr. Zo wordt paardrijden natuurlijk nooit leuk. We rijden meestal in de ring, maar zijn ook 1 keer de bush in gereden (trailride). Dat was erg gaaf. Ze wonen hier erg ver van de bewoonde wereld af, al hebben ze wel wat buren hier en daar. De uitzichten tijdens die rit waren erg mooi. Het is een heuvelachtig landschap met eucalyptusbomen en nauwelijks gras. In plaats van gras staat er allerlei onkruid, wat het landschap er toch enigszins groen uit doet zien. Al heeft de regen op de dag dat ik aankwam het landschap veel goed gedaan. Omdat ze zo ver weg wonen hebben ze alleen water opgevangen in regenwatertanks. Als er dus een tijd geen regen valt is er dus geen drinkwater (gefilterd), douchewater, etc. Ze hebben hier wel waterpoelen, die zijn uitgegraven boven elkaar als een soort van dammetjes, maar dat water is eigenlijk niet drinkbaar.

Ik ben hier van donderdag tot dinsdag geweest en dat was OK, maar ik had het er niet helemaal naar mijn zin. Ze kijken zuinig als je je handen wast, dus je durft ook niet te douchen, terwijl ik die wonden op mijn kont toch schoon moet houden. Ze kijken zuinig als je wilt bellen of achter internet wil zitten (staat de hele morgen aan), wat allemaal niet prettig is. Bovendien zijn die andere 2 meiden 10 jaar jonger dan ik en vind ik er niet echt aansluiting mee. Vooral omdat zij de heledag een beetje rond Rosemary en de paarden hangen, wachtend op de volgende opdracht. Zo zijn ze dus de hele dag aan het werk, terwijl je als WWOOFfer maar 4-6 uur hoeft te werken. Ik merk dat ik het niet prettig meer vind om de hele dag een beetje rond te hangen om hier en daar iets te doen, maar dat ik liever een opdracht krijg waar ik een tijd zelfstandig mee bezig kan. En als er geen opdracht is, dan zoek ik zelf wat te doen, voor hen of voor mezelf.

Ik kon met Mark (de derde alweer) en Shain, die hier 2 dagen aan het werk zijn om allerlei klusjes op te knappen, meerijden naar Cooma vandaag. Mark bood me aan dat ik bij hem en zijn vrouw kon blijven slapen en daar ben ik dit nu aan het schrijven. De bus gaat namelijk pas morgenochtend naar Canberra toe en anders zou ik in een jeugdhotel zijn gegaan. Mark en zijn vrouw zijn jehova-getuigen. Ze zijn vanavond de hele avond weg naar de wekelijkse jehova-getuigen bijeenkomst, waar ze meer leren over de bijbel, discussieren daarover en leren hoe je als je de deur langs gaat je praatje af moet steken. Ze hebben mij gelukkig nog niet proberen te overtuigen.

Morgen dus verder naar Canberra, waar ik al een plekje in een jeugdhotel heb gereserveerd, omdat de andere 2 meiden me vertelden dat ze geen plek hadden kunnen vinden en moesten overnachten op een bankje in het park.