Tasmanie 2

Vanuit Freycinet Peninsula zijn we door het binnenland, met bossig natuurgebied afgewisseld met gebieden met grote landerijen voornamelijk bestaande uit gras en wat schapen of koeien, gereden naar Launceston. Dit is 1 van de 3 grootste steden van Tasmanie, waar we 2 dagen in de regen met af en toe zon door hebben gebracht. In Launceston heb ik nieuwe wandelschoenen moeten kopen, want degenen die ik mee had gebracht zijn in de afgelopen maanden flink gesleten en gescheurd in de zool. Vlak buiten Launceston ligt een mooie kloof waar een rivier doorheen stroomt met aan de ene kant een hang-touw-brug en aan de andere kant een mooi rood-wit geschilderd oud bruggetje, waarnaast een lelijke grote snelweg-treinbaan-brug is gebouwd. Vlak buiten de stad loopt een lome, brede rivier door het landschap met aan weerskanten wijngaarden en hier en daar een moerassige verbreding met wetlands waar Rene weer eens vogels heeft kunnen kijken.

Vanuit daar zijn we naar HET berggebied, Cradle Mountain, van Tasmanie gegaan, waar ook de 7-daagse rugzaktrektocht, de beroemde Overland-track, doorheen loopt. We waren oorspronkelijk van plan deze tocht te maken, maar wisten niet dat je er een plaats voor moet boeken. Elke dag mogen er maar 35 individuele mensen vertrekken en 65 als onderdeel van groepsreizen. Daarnaast moet je 150 dollar plus 28 dollar aan parkpas per persoon betalen om de trekking uberhaupt te kunnen doen. Teveel geld vonden wij en bovendien zat het natuurlijk behoorlijk volgeboekt en konden we alleen de 24ste vertrekken. Op zicht genoeg tijd om de trekking te maken, maar we hadden al gehoord dat er minder goed weer aan zat te komen. Pech dus voor ons. We hebben we 2 dagwandelingen gedaan. Een van 4 uur rond Dove Lake, het meer voor Cradle Mountain gelopen in een mooi zonnetje. De dag erop wilden we een 8-9 uur durende wandeling gaan doen. We hebben even getwijfeld (fikse regen), maar zijn het toch maar gaan lopen in onze regenpakken. We zijn aan de ene kant van de berg omhoog gelopen in regen, af en toe een zonnetje en wind. Op het uitkijkpunt brak opeens de zon door en verdwenen de wolken, waardoor we een paar minuten de top konden zien. Toen we weer verder wilden wandelen begon het opeens te hagelen en flink te waaien. Na wat overleg in de beschutting van een rots hadden we eigenlijk besloten om terug te keren, toen opeen weer heel eventjes de zon doorbrak en de hagel werd vervangen door motregen. We zijn dus toch maar doorgelopen, over de hoogvlakte en onder de top door waar het opeens begon te sneeuwen en hard waaien bleef het maar doen. Dit terwijl we langs een pad moesten wat geen pad was, maar klauter en klimwerk op en af, heen en weer, glibberen en glijden wegens de sneeuw. De top van Cradle Mountain zelf zijn we niet op geweest, dat werd afgeraden, bovendien was de top constant in de wolken dus uitzicht had je er toch niet gehad. Na 9 uur waren we dus uiteindelijk flink uitgeput en druipend nat weer in de auto gestapt om nog ergens een nat tentje te gaan opzetten. Gelukkig bleek het tentje dat bij onze Ford Falcon kwam een goede te zijn, die niet lekte, zelfs niet als je hem nat opzette. Wel hebben we het 's nachts af en toe best wel eens koud gehad.

We zijn langs de West kust van Tasmanie langzaam terug gereden naar Hobart, door de vele nationale parken met bossen, watervallen en wandelingetjes en via allerlei mijn dorpen. Rond een van die mijndorpen was een soort van maanlandschap ontstaan. Het gebied was tot de rotsige bodem toe ontdaan van alle begroeiing, door slecht beheer tijdens de mijnperiode en toxische stoffen die vrijkomen tijdens het mijnen, waardoor de vruchtbare grond ook was weggespoeld. Bizar, maar stiekum ook wel mooi om alle verschillende bodems en rotsen te kunnen zien. Weer terug in Hobart hadden we allebei het gevoel alsof we weer terug gingen naar huis, ipv verder op reis.