De bergen in

Na de dagtocht naar lago Churup, waren we behoorlijk uitgeput door het omhoog lopen en de felle zon. De dag erna hebben we wat boodschappen gedaan en zijn we naar Llanganuco Lodge gegaan, een lodge in de bergen aan de rand van het nationaal park bij het dorpje Yungay. We konden de lodge niet bereiken en zijn op goed geluk gegaan en ook geluk gehad, want Charlie (de Engelse eigenaar), was net die ochtend met een hele lading bouwmaterialen uit Lima gearriveerd. Onze kamer moest dus nog even vrijgemaakt worden van wat bouwmateriaal, bedden opgemaakt en we konden er verblijven. Normaal gesproken schakelen ze de kok in voor alle maaltijden, maar die was er niet, omdat we ze niet hadden kunnen bereiken. Gelukkig maar dat we er half, half op hadden gerekend en wat spullen om te koken hadden meegenomen. Op de middag dat we arriveerden regende het en zaten we in de wolken, geen uitzicht dus, zeg maar helemaal geen zicht en heel erg koud. De keuken lag een 500 meter verder en daar was het gezellig en kon de gaskachel aan. Vervolgens arriveerden er Peruaanse vrienden van Charlie en Mike (vrijwilliger voor 3 maanden), die aan het koken sloegen, met daarna een kaart-drinkspel, oef. De volgende dag zijn we het nationaal park ingegaan, wat een half uur lopen was, daar zouden vele collectivo-busjes langs komen, niet dus. Uiteindelijk zijn we door een familie opgepikt en bij de meren waar we heen wilden eruit gezet. Het weer was niet heel veel beter, dus we konden de overkant van het eerste meer niet zien. ´s Middags klaarde het enigszins op en hadden we wat meer uitzicht over de meren, maar bergen of dal konden we nog steeds niet zien. Tussen de 2 meren in wat een gedeelte met koeien, bomen, gras, watervalletjes en rotsen, erg mooi en erg sprookjesachtig door de mist. De meren worden aan weerszijden geflankeerd door hoge bergen. Het eerste en laagste meer is vrouwelijk en het hogere meer is mannelijk. Dit vanwege een legende: De ene berg behoorde toe aan een bepaald volk en het andere aan het andere volk en die vochten regelmatig met elkaar. Totdat uiteraard de dochter van het ene volk en de zoon van het andere volk verliefd werden en elkaar heimelijk zagen. Dat werd uiteraard ontdekt, wat een schande, ze werden allebei in een berg omgetoverd en konden zo alleen nog naar elkaar kijken. Dat maakte allebei zo verdrietig dat ze huilden, waardoor er talloze beekjes ontstonden plus 2 meren. En zo is dus het landschap ontstaan.

Een dag later was het weer nog steeds niet veel beter in de bergen, terwijl in het dorp beneden de zon scheen, eindelijk uitzicht dus naar beneden. Bij de controlepost aan de ingang van het park gevraagd of het weer beter zou worden, niet dus. We zijn toen maar naar het dorp gelopen over allerlei kleine paadjes, langs irrigatiekanalen, dorpjes, huisjes en akkertjes met verschillende soorten aardappelen, mais en wat andere lokale gewassen. Mooie tocht met vriendelijke mensen die je de weg wijzen en moe maar voldaan in het dorp terecht gekomen. Daar hebben we wat verse groenten gekocht en zijn we met een taxi weer naar de lodge gebracht. Op dag 3 in de lodge was het eindelijk mooi weer. Om 6.30 wekte Charlie ons om ons te wijzen op de bergen waar we nu dan eindelijk zicht op hadden met prachtige witte pieken en heel dichtbij! We waren alleen allebei erg moe en hadden al besloten om die dag te vertrekken met de nachtbus naar Lima. We hebben een rondje gelopen in de omgeving van de lodge naar een meertje waar aan de oevers allerlei ruines stonden van een pre-inka stadje en tempel. Rond 3 uur zijn we vertrokken uit de lodge en naar Yungay gebracht door een taxi. Vanuit de taxi konden we pas echt de witte toppen goed zien en hebben we dus maar besloten nog een nachtje te slapen in Yungay om de volgende dag alsnog de ¨mooiste¨ tocht hier te gaan maken naar Lago 69.

En blij toe ook, want het was een prachtige tocht. Eerst wordt je in een haarspeldbocht afgezet, waar je een eindje naar beneden moet klauteren, dan door het bos met kromme, bemoste, rode bastafbladderende bomen, zoooo mooi. Dan langs een riviertje over weidegronden met koeien, dan door de struikjes en stenen naar een waterval toe en dan omhoog, omhoog en omhoog langs een andere waterval, langs een meertje, weer een stuk armere weidegrond met koeien en omhoog, omhoog en oef omhoog om dan koud en verkleumd bij een prachtig azuurblauw meertje te staan. Boven dat meertje torenden de witte bergtoppen met wolkenvlagen, waarvandaan watervallen recht naar beneden stortten in het zuurblauwe meertje. Zo mooi, en dan begint het te miezeren en vervolgens te regenen en moet je het hele stuk terug naar beneden glibberen. Bekaf, maar voldaan stonden we dus rond 16.30 te wachten op een collectivo busje of iets anders met wielen waar we bij pasten, maar .......................... niks........... Dus maar een stuk verder lopen, en dan een stuk met een truck mee, achterin op de harde planken, waar het stof tussendoor kan om je nog viezer te maken, tussen de kratjes met lege cola-flesjes, heen en weer schuddend en botsend bij elke kuil in de weg. Bij de controlepost uitgestapt, inmiddels was het bijna donker om 18.30. Helaas bij de controlepost was er niemand meer aanwezig om een taxi voor ons te bellen. Dus weer wachten....... en weer niks. Nu is het helemaal donker en tja er komt vast nog wel iets langs volgens de truckchaffeur de andere kant op, bellen kan hij niet, want geen bereik, maar er is wel bereik in het dorpje verderop. Dus in het donker, zonder lamp, naar het dorpje gelopen, daar verwelkomd door heel veel honden die je hielen achtervolgen, grrrr, en verder niemand. Na 10 minuten ¨Ola¨ en dergelijke schreeuwen komt er eindelijk een vrouwtje kijken. Ze hebben een klein restaurantje wat alleen ´s ochtends functioneert, maar we kunnen er wel wat drinken kopen en wachten op vervoer, ook hier krijgen ze geen gehoor aan de telefoon. Om 21 uur gaat de familie naar bed, of we willen wachten of slapen bij hun. Dat laatste dan maar. Het is een klein huis, met een binnenplaatsje om te wassen en te koken, de wc buiten in een hokje en 3 kamers, 2 slaapkamers vol met matrassen en een woonkamer. In die woonkamer kijken we eerst een vechtfilm af met Van Damme en daarna worden er 1 doek en 2 dekens over een matras heengegooid, waar wij mogen slapen. Natuurlijk de hele nacht geen oog dichtgedaan, geritsel van iets achter het hoofd van het bed en dus hopen dat datgene niet in bed kruipt, met z´n 2 in een eenpersoonsbed zijn we ook niet echt gewend, er zit een deuk in het bed en voor we het weten staat iedereen nog voor 6 uur weer op. Wij dus ook maar. Pa is al aan het ploegen met stier en handploeg erachter. Rene heeft het uitgeprobeerd, wat natuurlijk hilarisch was. Ma was vuur aan het maken om te gaan koken en de kinderen werden weggestuurd om vanalles te gaan doen. En toen....... eindelijk, een busje!!! We waren rond 7.30 ´s ochtends in het hostel in Yungay terug, hebben een douche genomen, zijn naar de markt geweest voor brood en water en zijn naar Huaraz gegaan. In Huaraz hebben we wat rondgedrenteld totdat er om 13 uur een bus vertrok naar Lima.

Onderweg naar Lima zagen we vanuit de bus het landschap veranderen. Het leek alsof alles lager lag met lagere bergen, maar we reden de hele tijd omhoog. De bergen zijn overal even hoog met hun witte toppen, alleen de dalen zijn rond Huaraz meer uitgesleten, meer naar het noorden toe zijn de dagen nog lager, maar naar het zuiden toe waar Lima ligt, worden de dalen dus hoger. Het is daar meer een soort van onbruikbare hoogvlakte met her en der wat huisjes met koeien of schapen in het stugge gras. En opeens rijdt de bus dan slingerend naar beneden, naar de kust en wordt het steeds minder groen, totdat we weer in de woestijn zitten met verschillende kleuren zand en kippenboerderijen. Zo blijft het landschap tot in Lima.