Puno en omgeving

De dag na aankomst in Puno zijn we ´s ochtends rond wezen wandelen in de stad, de 2 belangrijkste pleinen met aanliggende kerken bezocht. Terwijl we naar de 1e kerk liepen, kwam er een optochtje van muziek met pop in glazen kistje aangelopen. Deze verdween rechtstreeks de kerk in waar de pop, La virgin Maria de la Candelaria, op een tafeltje op een ereplek neer werd gezet. De gehele kerk, maar vooral het altaar waren voorzien van feestelijke doeken en veel, heel veel bloemen. De kerk zat helemaal vol met mensen, maar er was nog geen dienst aan de gang, die begon 10 min later. Het was de kinderdienst en we hebben er een stukje van bijgewoond. Tijdens elk liedje was het de bedoeling dat je met je bloemen zwaaide. Iedereen die de kerk in kwam had dus bloemen bij zich. ´s Middags hebben we een tourtje gemaakt naar Sillustani, waar begraaftorens van voor en tijdens de Inca-tijd te zien waren. De plek zelf was fantastisch, een tafelberg-achtig schiereiland middenin een groot meer. De begraaftorens stonden allemaal aan de randen van de berg en sommigen waren wel 12 meter hoog. Aan de basis waren ze minder breed, dan aan de top. De stenen heel precies afgewerkt en passend met rond dak. Binnenin op de grond werden gemummificeerde hooggeplaatste mensen begraven in foetus-houding in een mand. Er lagen tussen de 20 en 28 mensen begraven in een toren, allemaal rondom het midden neergezet met een koepelvorm van stenen eromheen. De ruimte tussen de ronde koepelvorm en de vrij rechte toren werd opgevuld met stenen. Verder gebruikte ze allerlei symbolen voor de 3 werelden; de condor voor de bovenwereld, hemel en spirituele; de poema voor onze mensenwereld; de slang voor de onderwereld; en de hagedis voor het eeuwige leven, omdat zijn staart weer opnieuw aangroeit.

In verband met de feesten van Virgin de la Candelaria werden er op zondag van 7.00 tot 17.00 uur dansshows gehouden. Zo´n 70 groepen van 50 tot 300 mensen dansen tegelijkertijd in allerlei figuren over het veld op voornamelijk panfluit en trom muziek. Als de ene groep het veld af ging, kwam gelijk de volgende groep op. Af en toe spoten brandweerlui water over het veld en in het`publiek ter verkoeling. Gelukkig waren er later op de middag meer wolken voor de zon. Het was zeer indrukwekkend om zoveel mensen in zeer verschillende traditionele kledij daar tegelijkertijd te zien dansen. Rondom het stadion werd ook gedanst en optochten gehouden. We zijn een verzamelplaats op gegaan, waar geen toeristen waren. Hier kon je de mensen zien dansen, eten, muziek maken en vooral veel bier drinken. Leuk om te zien hoe zij zo´n festival beleven. ´s Avonds en da dag daarna waren er optochten in het centrum en werd het beeld van de Virgen de la Candelaria van de kerk naar de cathedraal gebracht door tientallen dragers. Daar werd een mis gehouden en tegelijkertijd buiten muziek gespeeld, dansvoorstellingen gehouden en vuurwerk afgevuurd op torens met ronddraaiende spiralen. Echter door de regen is helaas niet alles goed gegaan. Een toren was zelfs omgewaaid.
Op maandag ochtend hebben we langs het de rand van Titikaka meer gelopen. Elke 200 meter was een bandje bezig met oefenen van hun muziek, gezellig. De rand van het meer zelf is smerig met veel afval en stank, terwijl ze ernaast een leukep promenade hebben gemaakt. ´s Middags zijn we naar een archeologische site Cutimbo geweest met vierkante en ronde begraaftorens boven op een afgetopte vulkaan (tafelberg). Opgepropt in een collectivo (minibusje) werden we na een halfuur midden op een hoogvlakte afgezet. Er stonden hier en daar een enkele huisjes verspreid in de grasvlakte en er liepen kleine kuddes van koeien of schapen en verder was er niets. Op de horizon waren heuvels (geërodeerde vulkanische afzettingen) en een rivier en lange rechte weg doorsneden de vlakte. Heel bijzonder om de leegte te ervaren vanaf de tafelberg en zover te kunnen kijken. En heerlijk om weer uit te stad te zijn, tussen bijzondere planten en vogels. De vier torens, waar elitaire inca´s werden begraven zagen er nog gaaf uit. Daarnaast waren er talloze kleinere steenhopen, waar minder belangrijke mensen begraven waren. Zoals altijd is het weer afwachten hoe de terugreis zal gaan. Twee volgepakte collectivo´s hadden we net gemist en daarvoor en daarna reden er wenig auto´s richting Puno. Inmiddels waren we met 6 man aan het wachten. Ook niet handig als er maar weinig plaats is in een collectivo. Daarom stonden we bij elke wagen te zwaaien om mee te gaan. Uiteindelijk stopte een vrachtwagen en konden we voorin meerijden. Weer eens wat anders :). Na een leuk gesprek met de chaueffeur en andere passagier werden we afgezet boven bij een mirador (uitkijkpunt in de stad). Daar hadden we een schitterend uitzicht over Puno (vooral veel grijze gebouwen met rode golfplaten daken), het Titicacameer en een dansgroep die aan het oefenen was. Vanaf daar zijn we naar beneden gelopen en in bovenstaande feestgedruis terecht gekomen.

Op dinsdag ochtend zijn we om 6 uur opgestaan om de boot van 7 uur te halen. Na het ontbijt gingen we met een fietstaxi met voor twee zitplaatsen en achterop een hardzwoegende fietser, naar de haven. Een boot bracht ons naar de drijvende rieteilanden Uros. Bij de ingang werd de entree betaald en werd doorgegeven welke van de 60 eilanden we mochten bezoeken. En daar stonden ca 8 vrouwen en 3 mannen in kleurige kledij ons vrolijk op te wachten en zongen ons toe. De rieteilanden werden gevormd door grote 2 m dikke pakketten van wortels en aarde uit te snijden en aan elkaar te binden en deze te bedekken met verse riet. Het tortura-riet wordt ook gebruikt om boten, huisjes en banken te maken, als brandstof en een deel is ook eetbaar. ¨Ons¨ eiland had 6 families (ca 20 mensen), die geleid werden door een gekozen mayor (burgemeester). De huitjes hadden een bed (al dan niet op de grond), een enkele kastje en soms een tv´tje in de hoek die op zonnepanelen werkt. Buiten werd gekookt met keramieken potten. De 60 eilanden van 10 bij 6m lagen op een rij in een soort van kanaal te midden van rietvegetatie. Het leek ergens wel op woonboten in een gracht. Na 2,5 uur verder varen kwamen we bij Isla Taquile, waar we rechtstreeks naar een familie werden gebracht waar we geacht werden te lunchen. Dit zou beteken dat we een uur lunchen, vervolgens even naar de plaza (centrum) gingen en vervolgens gelijk weer naar de boot. We zijn dus op eigen gelegenheid verder gegaan, nadat de gids ons had uitgelegd waar we naar toe moesten. Zo konden we ook even uit de toeristische drukte (er waren talloze boten aangekomen) en genieten van de terrassen, het uitzicht over het meer en de mensen (vrouwen in rood en zwart, mannen in wit en zwart met rode band). Ook hier was het fiesta de Candelaria, met op de plaza vele dronken mensen (vooral oudere mannen), een dansgroep en panfluitmuzikanten die een show lieten zien. Wel apart om te zien hoe de mannen op de banken zitten met bier en alcohol in waterflesjes en de vrouwen op de grond met niets. In 3 uur zijn we weer terug gebracht op het dak van de boot in een heerlijk zonnetje naar Puno. In het restaurant waar we ´s avonds zaten te eten, kwamen we toevallig een ouder Engels echtpaar tegen die we in Arequipa hadden ontmoet en we hebben hen van toeristich info voorzien.