Palm Creek Folk Festival

Vanuit Ingham zijn Fridtjov en ik naar de kust bij Lucinda gereden, waar een enorme boatjetty de zee insteekt. Het was een steiger die zover de zee in gaat, dat een oceaanstomer aan kan leggen. Door de steiger lopen transportbanden van de suikerfabriek zo de boot in, handig. Dit is suikerriet country, waar het mooi groen is met erg hoog gras (=suikerriet) met witte pluimen. Overal lopen kleine treinbaantjes langs de weg, door de velden en dan naar de suikerriet fabrieken in de buurt. Gelukkig zijn ze nog niet aan het oogsten, want ik heb gehoord, dat je dan elke 100 meter een kwartier stil kunt blijven staan, omdat er zo'n klein treintje voorbij komt. Van Lucinda zijn we naar Cardwell gereden, waar de weg zich opeens de berg opslingert en meteen weer naar beneden loopt. Bovenop de berg heb je een prachtig uitzicht over de kust, Hinchinbrook Island, dat vlak langs de kust ligt en alle mangrovebossen aan de kust en langs de riviertjes die zich in de kust insnijden. Cardwell zelf was niet veel bijzonders, dus zijn we richting Tully gereden. In Ingham, Cardwell en Tully hebben we in vele hostels gevraagd of er werk te doen is. Helaas, het weer is "te koud" (ik loop nog altijd in T-shirt en korte broek), zodat de bananen, groenten, en wat er dan nog meer geoogst kan worden, te langzaam groeien. Daardoor is er nauwelijks werk nog, maar dat gaat over een paar weken wel weer komen. Alleen de mensen die op dit moment aan het werk zijn hebben geluk en als er daarvan iemand weg gaat, dan kun je die plaats innemen. Jaja, zolang blijf ik toch echt niet rondhangen hier, dan maar naar een WWOOF-adres toe hoor.

Ik ben van Tully weer terug naar Townsville gereden en heb Fridtjov op de trein gezet naar Cairns. Ik had me opgegeven als vrijwilliger bij het Palm Creek Folk Festival, maar had er niks van gehoord. Totdat ik eens rondbelde en bleek dat ik gewoon kon komen. Dus ik ben omgedraaid en terug gereden in 2 dagen. Tussen Ingham en Townsville hadden Fridtjov en ik een waterval overgeslagen, waar ik nu toch heen ben gereden. Daarna ben ik naar Paluma in de bergen gereden, een klein dorp met een oude brug middenin het regenwoud met prachtige uitzichtspunten over het landschap en de kustlijn. Alleen toen ik er was, was alles wit. Ik zat middenin de wolken, maar na enig geduldig wachten heb ik het uitzicht toch met vlagen kunnen zien. Ook heb ik nog een ijsje gehaald bij Frosty Mangoes, waar ze het beste ijs van Australie schijnen te hebben. Ze hadden daar allerlei smaken ijs van tropische vruchten die ik nog nooit gehad had, erg lekker. Op de gratis camping van Saunders Beach kwam ik Frank met hond en z'n gele busje nogmaals tegen en samen hebben we een eind over het strand gelopen en schelpjes gezocht.

Ik kwam helaas in het donker aan bij het Palm Creek Folk Festival. Ik was verkeerd gereden. Een campingplekje zoeken tussen al die tenten in het donker is nog een hele klus. Uiteindelijk heb ik de auto ergens neer gezet en ben de muziektent ingelopen. Daar heb ik gevraagd wat voor werk ik kon doen. Goh, wat waren die mensen vaag. "Tja, hum, vandaag eigenlijk niks, misschien morgen wel. En jah, voor nu kun je misschien bij de (drukbezette) bar vragen of je wat kunt doen. Morgen? Morgen is morgen, zien we dan wel weer. Kom me maar een keertje 's ochtends zoeken, dan zien we dan wel wat je kunt doen ofzo." Het is maar een klein festival waar ze dit kennelijk nog kunnen maken en alles komt toch nog op zijn pootjes terecht. Voor de vrijwilligers is het alleen niet helder wat te doen. Dus ik heb lekker uitgeslapen, ben naar kinderjoga geweest en daarna naar lach-joga. Die lach joga was erg geinig en iedereen deed lekker gek mee. Je hebt een diepe lach, hohoho, vanuit je buik. Je hebt een middenrif lach, hahaha. En je hebt een hoge, zenuwachtige lach, hihihi. En dan verschillende oefeningen daarmee doen samen met een ander. Een groot zooitje, maar wel lachwekkend en vermoeiend om al lachend rond te rennen. Waar blijft al je zuurstof, af en toe dus ook een beetje duizelingwekkend. Een van de oefeningen was: Je bent treurig en opeens denk je aan iets grappigs, dus vanuit grienen verander je langzaam in hartelijk lachen. En zo waren er nog meer oefeningen. Na de lach-joga ben ik maar eens aan de bar gaan vragen of ik wat kon doen. Vervolgens heb ik, in de grote tent met de meeste goede optredens, drankbonnen verkocht van 12 tot 17 uur. We hadden erg veel lol met z'n allen achter de bar en drankbonnen verkoop en hebben achter de bar met elkaar gedanst als er even geen klanten waren. Het hele festival draait op vrijwilligers, waarvan ik er vele heb leren kennen. Zaterdagavond ben ik met de zangeres van een groep rondgehobbeld over het festival terrein om de standjes en de andere 2 kleinere podia te bekijken. Zondag ben ik eerst maar eens begonnen mijn auto uit te mesten en schoon te maken, waarmee ik de dag erop door ben gegaan. 's Middags heb ik een workshop Iers dansen (oftewel veel hoppen) gevolgd en daarna geoefend in het festivalkoor van bezoekers. Een uurtje later hadden we een optreden met het koor op het grote podium en pfiew alles ging redelijk goed na dat ene uurtje oefenen eerder op de dag. Het waren ook merendeels zeer eenvoudige canons. Op maandag heb was er nog wat muziek, waarna alles opgeruimd moest worden waar ik wat mee mee heb geholpen, waarna ik mijn auto verder heb uitgemest. Tegen 4 uur kwam ik een Duits paar (Anne en Andre) tegen, dat ik al eerder ontmoet had op een gratis camping, waar zij een zelfgevangen vis aan het grillen waren. Samen zijn we nog maar een dag op de camping van het festival gebleven en hebben een groot vuur stookt van papier, hooibalen, achtergelaten hout en een enorme boomstronk. De dag erop zijn we met z'n drietjes gaan wandelen naar de rivier daar in de buurt. Langs de rivier liggen grote rotsblokken en hier en daar gaat de rivier ook over de zelfuitgesleten rotsblokken heen. Op een zo'n plek kon je naar beneden roetsjes, een natuurlijke glijbaan dus, van 100 meter lang. In het begin ga je erg langzaam, maar uiteindelijk kom je met een enorme vaart in het water terecht. Gelukkig maar dat je zo'n vaart hebt, want je valt een aantal maal een eindje naar beneden van het ene rotsblok op het andere. Een stuk terug kon je van 3 meter hoog naar beneden springen in een watergat van 4 meter diep. Nog een stuk verder waren een aantal kleine waterholes waar je kon zwemmen. We hebben hier echt van genoten en waren lange tijd de enige 3, helaas waren we een uurtje voor het donker pas terug. Dat betekende terug naar Townsville rijden met de zon tegen, waardoor je af en toe volledig verblind werd en na het boodschappen doen in het donker verder rijden. Gelukkig waren we in de stad, want buiten de stad in het donker rijden wil je liever niet doen met al die beesten die voor je auto kunnen springen op het laatste ogenblik.

Vanochtend hebben we nog een gezamenlijke wandeling over het strand gemaakt, waarna we allebei weer onze eigen wegen zijn gegaan. Zij zijn daar een tijd geweest bij vrienden en gaan over een dag of 2 weg en ik ben meteen weggereden naar Ingham. Daar zit ik nu achter de computer en ik hoop dat ik vandaag nog naar een gratis camping voorbij Cardwell kan rijden. Dan kan ik morgen nog een waterval bekijken, waarna ik naar het strand van Mission Beach kan gaan en zo mijn weg de kust omhoog kan vervolgen.