Aankomst in Quito

We zijn op vrijdag avond na een lange reis (1 dag)veilig aangekomen in Quito. In Miami overstappen was niet heel erg prettig. Er stonden lange rijen met mensen en je had vantevoren allerlei formuliertjes in moeten vullen. Hebben we gedaan, maar dan mis je er toch nog een, grrr, kun je weer achteraan de rij aansluiten. Je moest je vingers en je duimen op een apparaatje leggen om je vingerafdrukken vast te leggen, plus een foto van je zonder bril. Na allerlei vragen mochten we door. We moesten er onze bagage van de band halen en meenemen om opnieuw in te checken. Dat was nog een heel gedoe, omdat ze een container met tassen kwijt waren. Daar zat Rene zijn odd sized baggage in. Mijn tas hadden we, maar die van Rene moest dus in de vreemde vormen bagage. Hij had zijn tas ingepakt in vuilniszakken omdat de vorige keer er wat dingen mis waren gegaan met zijn rugzak. Mijn rugzak zit in een flightbag, dus daar was geen probleem mee. We hadden 2,5 uur overstaptijd in Miami, waarvan we dik een half uur in de rij hebben gestaan bij paspoort en vingerafdruk controles, daarna nog 1,5 uur op bagage gewacht. Toen dus nog een half uur rennen om het vliegtuig te halen, waar ze al lang aan het instappen waren. Gelukkig hebben we het gehaald als een van de laatsten en zijn we veilig in Quito aangekomen. Daar zouden we opgehaald worden door de taalschool, maar er stond niemand met een bordje te wachten met onze namen erop. We hadden ook nog eens geen geld, behalve euro´s, bij ons. Dus we moesten nog ergens dollars pinnen om een taxi te kunnen nemen. De taxichaffeur heeft ons bij een pinautomaat afgezet en keurig naar Casona de Mario gebracht. We waren daar pas om 23 uur en da´s best laat voor hier. Casona de Mario is een hostel, maar eigenlijk is het een groot huis met veel kamers, waar de mensen die er wonen een extra badkamer en keuken in gebouwd hebben voor toeristen die er verblijven. Het is er rustig, al zit het helemaal vol. We moeten als we naar buiten gaan de kamerdeur op slot draaien, dan de voordeur van ´t slot en weer op slot en daarna hetzelfde voor de poort naar de tuin. De tuin is overgroeid met allerlei planten, erg mooi. Het is niet erg veilig op straat en ´s avonds moeten we dus ook oppassen en met taxi thuis worden gebracht. Lopen over straat is niet aan te raden. Alle huizen zitten dan ook potdicht met poort en hoge hekken.

Alles wordt hier betaald in dollars. Hun eigen geld gebruiken ze al lang niet meer. Daardoor is het niet heel erg goedkoop hier. Wel kun je op zo´n beetje alles afdingen. In de supermarkt lukt je dat niet, maar in kleine winkeltjes, op de markt, je hostelkamer, de Spaanse lessen, etc kan je dat wel. En Rene is er best wel goed in.

Ze hebben hier overal publieke toiletten, waar je 10 dollarcent voor betaald. En dan krijg je daarvoor 10 velletjes WC-papier. Je zal maar eens moeten poepen met maar 10 velletjes.... Kortom ik neem altijd wat extra WC-papier mee, je weet nooit.

Op zaterdag merkten we goed dat we beiden erg moe waren. Ik een stuk meer dan Rene, echt lopend in een tempo van nul en bek af na een kelin heuveltje. En of dat nou te maken heeft met de hoogteziekte, de stress voordat we vertrokken of dat ik net ziek ben geweest....... Het zal wel een combinatie zijn van die 3. Op zaterdagochtend zijn we naar de supermarkt geweest, zo´n echte westerse supermarkt, waar ze zelfs spaarzegeltjes hebben en van die plakplaatjes voor in een boek voor de kinderen om te sparen. Wat dat betreft net Nederland. Na de supermarkt hebben we eindelijk kunnen drinken (water koop je natuurlijk) en eten. En daarna waren we zo moe, dat we even een paar uur hebben geslapen.

Het is feest in Quito, want het bestaat 475 jaar en dus zijn er overal allerlei activiteiten te doen, van muziek tot zeepkisten races en optochten. Op zaterdagmiddag zijn we naar een festival cantare geweest, waarvan we dachten dat het een zingfestival, dus koren ofzo zou zijn. Maar niets was minder waar, er waren in het colliseo (basketbal stadion) allerlei bandjes uit Quito die optraden. We kwamen daar aan en het was allemaal afgezet met veel politie en beveiliging, dus we vragen hoe of wat. Blijk je gratis kaartjes te moeten hebben, tsjah waar vandaan dan? Gelukkig zag een lieve meneer ons en die gaf ons door het hek heen 2 kaartjes. Bij poort 1 moesten we het kaartje laten zien, bij poort 2 werd 1 helft afgescheurd en bij poort 3 werd de 2e helft afgescheurd. Zo hou je natuurlijk wel een boel mensen bezig. Het was een enorm stadion waar meer en meer mensen instroomden, over hekken klommen om dichterbij te komen, maar het ging er wel vredig aantoe. Wij zaten vrij hoog en hebben het hele gebeuren van daar af aangezien. Naast ons kwamen 2 jongens van 22 en 23 jaar oud te zitten, Santiago en Charles. Rene had meteen een vriend gevonden in Santiago en ze hebben een boel gelachen om de kromme Spaanse zinnen en gekke dingen die we ze vertelden van hoe het er bij ons aan toe ging. Rene kon dus meteen zijn Spaans goed oefenen met zijn kleine (1,50 meter) vriend. Ze hielden onze plekken bezet toen we wat te eten gingen halen en vonden onze dropjes wel lekker. Op het einde moesten we van hun een taxi nemen, want het was niet veilig om te lopen. Hebben we lekker wel gedaan, want het was nog geen 10 min lopen naar ons hostel.

Op zondag ochtend hebben we het rustig aan gedaan en vanuit het hotel naar park Edijio gelopen. In het weekend verkopen ze hier kunst en is er markt voor locale producten. Veel mensen dragen hier nog de locale klerderdracht. Een eind verderop was een metal concert, waar jongelui ook zeer bijzondere kleding droegen (spikes, leren jassen, zwart). Wat een hoop herrie komt daarvandaan. Wandelen hier gaat op een heel rustig tempo en we rusten veel op een bankje. De hoogte, de reis, de jetlag of toch nog niet helemaal uitgeziekt? Allemaal redenen om het rustig aan te doen. Daarom nemen we ook de tijd om de locals bezig te zien. In het park wordt gevoetbald, gefietst en een soort van jeu de boule. Leuk om oude mannen fanatiek ballen te zien gooien om de bal van een ander weg te keilen. Ipv 1 klein balletje hebben zij er 5. En ineens heeft er iemand gewonnen (bergijp het nog niet helemaal). Met een volgepakte trolleybus zijn we naar oude stadscentrum gegaan. Op Plaza Grande waren veel mensen. Daar staat een clown het publiek te vermaken, elders probeert iemand aandacht te krijgen voor de bijbel. Een groepje scholieren wilde engels oefenen met ons. Het bleek een huiswerkopdracht te zijn met vragen als hoe gaat het met je, wat vind je van Quito, etc. We werden dan ook gefilmd. Mijn vragen terug bleven helaas onbeantwoord. Er is veel politie op straat en dat is zeker ook wel nodig zo blijkt later. In en straatje verderop liepen we toen een jongen van ca 12 jaar mij snoepjes wilde verkopen op een opdringerige manier. Ik wilde dat niet en moest drie keer ¨Non¨ roepen, voordat hij doorliep met een hoop Spaans gescheld. Ondertussen zag ik hem wel naar mijn foto camera in mijn broekzak kijken. Een eindje verderop zag ik hem praten met twee andere snoepverkopers. Bleken ze onze kant weer op te komen. Ik stak de weg over, om te zien of ze achter me aankwamen en inderdaad. Heb ze strak aangekeken en gezegd dat ze moesten gaan. Weer een hoop gescheld, maar ze gingen toch uiteindelijk weg. Tjee, heb ik mijn adrenaline shot ook weer gehad. Later zagen we ze weer toen de politie hen wegjoeg. Hetzelfde kereltje was zeer brutaal tegen de politie, De politieman duwde hem een aantal keren flink weg maar het kereltje bleef een grote bek opzetten. Anderen waren niet gecharmeerd van het optreden van de politie, en wij voelden ons daar totaal niet op ons gemak. Uiteindelijk gingen de jongens weg en was de rust weer teruggekeerd. Na nog wat koloniale gebouwen bekeken te hebben, begon het hier heftig te regenen en zijn we met taxi naar het hotel gebracht. Voor 4 dollar wordt je voor de deur afgezet. Wat een luxe. Thuis even een siesta gehouden en gekookt en met andere gasten naar franstalige film ¨monster against the aliens¨ gekeken.

Vandaag is het maandag en hebben we onze eerste Spaanse lessen (zie www.guayasaminschool.com) gehad. We hebben allebei een andere lerares voor een op een lessen. Rene is veel verder al in zijn Spaans dan ik. Als ik Spaans probeer te praten, dan komt er alleen maar Frans uit. Veel woorden en vervoegingen kun je wel raden, gezien de talenkennis die we al hebben, maar toch is het vooral voor mij nog erg onwennig. Vandaag heb ik een boel geprobeerd te praten met mijn lerares Jaqueline, wat half in ´t Engels en half in het Spaans-Frans ging. Verder wat grammatica gehad en een boel woordjes opgeschreven. Nu mag ik vandaag alles wat ik gehad heb gaan leren. En vooral veel oefenen. Dat is alleen niet zo makkelijk in een hostel en met een vriend die al heel wat meer Spaans spreekt.
Martha was Rene zijn profesorra en ze hebben in het Spaans over vanalles gehad. Rene had een boekje van de VVV met aktivitieiten vanwege het 475 jaar bestaan van Quito en die zijn zij langs gelopen in de les. Zij had niet zoiets en wist dus niet wat in haar eigen stad gebeurde. In de pauze is ze met haar collega´s naar de VVV gegaan. Zo een op een les is wel erg intensief. Maar we leren wel veel.
Morgen geven ze in de middag hier dansles, salsa, helaas voor beginners. Woensdagmiddag kun je meer op een tour door het oude gedeelte van de stad en donderdagmiddag is er kookles. Alles gratis, op een buskaartje en wat ingredienten na. Ik ben benieuwd wat dat ons gaat brengen.