Mindo

Na een taxirit en trolleybus hebben we een bus naar Mindo genomen. Het duurde lang voordat we Quito uit waren. Het landschap begon droog met weinig begroeiing. Maar na een uur reden we door de nevelbossen. Eindelijk het groen in. Onderweg stopt de bus, als mensen op willen stappen. Mindo staat bekend om zijn vogelrijkdom. Ook de rode rotshaan komt hier voor (helaas niet gezien, Erik). Elke kerstmis worden op één dag op verschillende plaatsen op de wereld vogels geteld en Mindo heeft al 4 van de 8 keer de meeste vogels geteld (grootste concurrent is Costa Rica). En inderdaad vliegt er vanalles rond. Kolibries, felgekleurde vinken, toekans, gieren, vlinders en vuurvliegjes. Op een ochtend hebben we in 2 uur ca 35 verschillende vogels gezien. Om 6 uur ´s ochtends is het een groot fluitorkest. Geweldig. ´s middags zijn we met een kabelbaan over een valei (50 m diep?) gegaan en gewandeld in het nevelbos op zoek naar watervallen. Het bleek wel verder te zijn dan de mensen van de kabelbanen hadden gezegd. Maar het was zeker de moeite waard. Doorzichtige vlinders, reuzenvarens, miljoenpoten, allerlei soorten epifyten met felgekleurde bloemen. Uiteindelijk moesten we een begroeid trappetje op en door het koude water waden. Jeanine vroeg me nog wat die donkere beestjes in het water waren. Ik gaf aan dat het bloedzuigers waren. Heb maar niet gezegd dat het hout, dat ze zojuist vasthield om evenwicht te houden, ook vol zat met kleine bloedzuigertjes.
Uitzicht op een schitterende waterval met een boterham met pindakaas. Wat wil een mens nog meer. En daarna weer hele stuk terug naar de volgende waterval. Nu was de uitdaging een wankele hangbrug. Maar ook deze hebben we getrotseerd. De regen hielden we koelbloedig op een afstand met een paraplu. Vast een raar gezicht twee paraplus, al wandelend door het nevelwoud. Terug konden we samen met twee amerikanen een lift krijgen van Quitenezen. Na 10 uur wandelen en een Jeanine op schoot gedurende de autorit, waren mijn benen wel lam. We hebben schnitzel/ei tortilla met gebakken banaan gegeten in een ¨biologisch restaurant¨. Een deel van de ingredienten moest nog gehaald worden door dochter. Maar het was heerlijk. Zeker de fruitdranken. De zonen van onze gastvrouw waren houtbewerkers en dat kon je aan het gebouw en de meubels (o.a. schitterende tafelbladen). Hier hebben we met een Zwitsers paar gekletst, die we eerder in het nevelbos hadden ontmoet en ook weer later in Otavalla zouden tegenkomen. Mindo is een klein dorp vol hotels, birdwatchers en toeristische activiteiten als kabelbanen. Buitenlanders en mensen uit Quito komen hier relaxen. In het weekend is het vaak druk, maar nu is het leeg. Veel hotels hebben maar 1 of 2 klanten. De onze dus ook en we konden daarom ook flinke korting krijgen. Daarnaast wonen de locals in houten huizen. Sommigen zonder raam. Het deed ons aan de Filipijnen denken. Wat heerlijk was aan Mindo is dat we ook ´s avonds veilig over straat konden.