Omgeving van Otavalo

De zondag na de markt in Otavalo zijn we naar de waterval gelopen. Die waterval is een soort van heilige plek hier. Er waren dan ook vooral toeristen uit eigen land, die vlak voor de waterval gingen staan. Daar vlak voor die waterval stond je op een soort van plateautje en werd je zeiknat van de nevelige wind die van de waterval kwam. Rene heeft het ook geprobeerd, mij niet gezien, het was niet echt warm die dag.

De dag erop zijn we wezen wandelen rond een kratermeer, el laguna de Cotacachi. De taxichaffeur zei dat het in 4 uur te doen was. Klopt vast voor de lokale bevolking, maar wij hebben er meer dan 6 uur over gedaan. Er waren hele steile stukken en natuurlijk hebben we ook regelmatig stil gestaan om het adembenemende uitzicht te bewonderen. Het was behoorlijk hoog, zelfs boven de boomgrens. De begroeiing heet daar Paramo, wat betekent dat er veel grassen zijn en heel veel planten in het klein. Er stonden heel veel onopvallende orchideen, klein met bruinige bloemetjes, maar ook een aantal felgekleurde bloemen, veel soorten varens en kleine tropische plantjes. We hadden met de taxi chauffeur afgesproken om ons op te komen halen waar hij ons had afgezet, maar we waren een half uur te laat. Het was toch verder wandelen dan gedacht. Dus zijn we verder gelopen en hebben we een auto aangehouden. Die Ecuadoriaanse man was een wat rijkere boer met hacienda. Hij zei dat hij moeilijkheden had, want er is onvoldoende water boven en dus moet hij er veel water heen rijden of de 30 koeien laten sterven van de dorst. Wat wel grappig was, was dat hij prima Duits kon, omdat hij daar zo´n 35 jaar geleden was geweest. Over het algemeen spreken de mensen hier alleen Spaans en een van de velen Ecuadoriaanse/Indiaanse talen.

Het te weinig aan water is overal te merken. Het regenseizoen hoort echt begonnen te zijn en hoewel er wel wat regen valt, is het niet te vergelijken met de hoeveelheid die normaal gesproken valt. Iemand heeft ons hier verteld dat het iets te maken zou hebben met El Niño. Het hele land is voor zijn electriciteit afhankelijk van één groot stuwmeer, waar momenteel te weinig water in staat en te weinig bijgevuld wordt. In zo´n beetje elke stad zijn er powercuts, wat betekent dat de electriciteit uit is gedurende een aantal uur per dag, van 7 tot 10, van 11 tot 2 en van 2 tot 6 hebben we al meegemaakt. De mensen hier vinden het niet leuk, maar trekken zich er verder weinig van aan. Wat ons wel aan het denken heeft gezet: Wat als dat in NL zou gebeuren? Hoe houden ze hier vlees en vis etc goed in restaurants?

Dinsdag, ik ben jarig!!! We zijn langzaam opgestaan, wat alsnog om 7.30 aan het ontbijt betekende. We raken het een beetje gewend om vroeg naar bed te gaan en vroeg weer op te staan, want dan heb je het meeste aan het daglicht, van ongeveer 6 tot 6.30. Na het ontbijt zijn we naar Iluman gegaan, een dorpje in de buurt, waar alle sjamanen wonen. Elk dorpje heeft zijn eigen ambacht, in Cotacachi vind je lederwaren, in Peguche vind je weverijen, in Iluman naast sjamanen ook sombrero´s, etc. En natuurlijk doen ze in elk dorp van alles wel een beetje. Wij hebben in Iluman een sjamaan bezocht, want ik was wel benieuwd wat die doen en hoe, etc. Dus ik heb een schoonmaakbeurt gehad. Eerst moesten al mijn kleren uit, op ondergoed na. Daarna moest ik gaan staan onder een ronde lamp, waardoor ik een soort halo boven mijn hoofd kreeg met armen wijd. Vervolgens begon het mannetje al brabbelend met een nieuwe kaars mijn lijf af te vegen. Die kaars stak hij later aan nadat ik erop had geblazen. Nogmaals werd mijn lijf afgeveegd, maar dan met een of ander uit hout gemaakt hoofdje die hij in eau de cologne had gedoopt. Op dat hoofdje moest ik ook blazen en kussen. Daarna mocht ik gaan liggen met 2 speren op mij, in een kruis, want alles ging in de naam van Espirito Sancto. Hierna pakte hij van die chinese bollen, die je ormaal in tweetal door je hand laat rolen, om ze hard tegen elkaar te klinken. Na nogmaals mijn lijf afgeveegd te hebben, ditmaal met een kristallen bol, werd ik helemaal gewassen door die man met eau de cologne. Oef, wat had ik het koud, da´s allemaal gebaseerd op alcohol en dus wordt het erg koud tijdens verdampen, brrrrrrr. Ik mocht pas de dag erna me weer wassen en dan zou ik extra FUERTE (krachtig) zijn. Rond luchtijd hebben we in de panaderia´s (broodzaakjes) gekeken of ze taart hadden. De enige taart die ze hier kennen is van die kleffe cakelaagjes met prut ertussen in knalkleuren, waar we beiden niet zoveel trek in hadden.

´s Middags zijn we weer naar Quito gegaan, om daar een nacht te overnachten in hetzelfde hostel als voorheen. Daar ontmoetten we wat oude bekenden, die er nogsteeds waren om te werken, Spaans te leren of wat ook. ´s Avonds heeft Rene voor me gekookt en hij had zowaar (na lang zoeken)een lekker chocolade taartje gevonden in de supermarkt. Die hebben we gedeeld met een aantal mensen en daarna zijn we nog met iemand naar een leuke bar geweest tot best laat voor ons, 23 uur. De dag erna op woensdag ochtend werd ik snipverkouden wakker en voelde ik me toch echt niet zo goed. Na de douche, helaas nog steeds niet, hoewel ik volgens die sjamaan extra fuerte zou zijn, mmmmm. We hebben ´s ochtends rustig aan gedaan en zijn ´s middags naar Baños vertrokken om daar hopelijk een beetje bij te komen. Na een meer dan 4 uur (zou 3,5 zijn) durende tocht over hobbelige wegen waren we eindelijk in Banos, daar zijn we meteen naar het hostel gelopen dat we aangeraden hadden gekregen (nieuw, nog niet in lonely planet). ´t Is een goed hostel, dat meer als een hotel aanvoelt, maar dan voor hostel prijzen. Prima dus. Zo´n 100 meter van het hostel stond een podium, want ze hadden hier het eindfeest van het stadje vandaag, na een 10 dagen van festiviteiten. Wisten we niet, overheen gelezen in de lonely planet. Dus we hebben ´s avonds nog even vanuit de oprit van het hostel naar het podium gekeken en genoten van de muziek, van 8 tot 12, met om 10 uur vuurwerk gedurende een half uur.

Op donderdag voelde ik me nog steeds niet helemaal fit (ook niet helemaal lekker geslapen vanwege die muziek), dus we hebben wat rondgelopen in het dorpje, wat informatie gevraagd, wat gelezen in het hostel, naar de waterval aan het einde van de straat gelopen en naar het kerkje geweest. Ze aanbidden hier de heilige moeder van het water ofzoiets, Santa Maria del Agua heet ze geloof ik. In de kerk hangen allemaal schilderijen van de wonderen die ze heeft verricht. Mensen gered van de vele vulkaanuitbarstingen, mensen uit het water gered na allerlei ongelukken waardoor ze te water waren gestort en dergelijke. Er is hier vanalles te beleven, dus ik hoop dat het morgen beter gaat, want dan kunnen we gaan wandelen in de bergen, een fietsrit maken naar watervallen, gaan wildwater raften of naar een van de vele zwembaden, massages salons of warm water spa´s gaan.