Baños

In Baños hebben we het een aantal dagen rustig aan gedaan. De enorme verkoudheid die ik had is gelukkig weer over. Flinke einden wandelen zit er nog niet helemaal in, vooral omdat dat hier betekent dat je flink omhoog en omlaag moet lopen. Rene is op vrijdag in zijn eentje een eind wezen fietsen ´s ochtends. Je kunt hier overal mountainbikes huren voor 5 dollar per dag. Hij is ergens een enorm eind omhoog gefietst, uitzicht gekeken op de vulkaan en het dorp en daarna weer terug naar beneden geraced. Op zondagochtend zijn we met een chiva meegeweest. Een chiva is een toeristenbus zonder ramen, waar je soms op het dak kunt zitten en waar de muziek keihard in aanstaat. Daarmee zijn we een route langs allerlei watervallen gereden. We waren de enige blanken, de overige mensen waren Ecuadorianen die een weekeindje uit waren in Baños. De stad vult zich dan ook heel snel op in het weekeinde en overal is het dubbel zo druk als doordeweek. Op maandag zijn we een eind wezen wandelen de berg op naar 2 uitzichtspunten en een dorpje in het midden. Dat ging heel langzaam en heel steil naar boven, lekker buiten adem dus en het ging vlot weer naar beneden. Onderweg hebben we nog een praatje gemaakt met een boer (heel oud mannetje) die we nauwelijks konden verstaan. We wilden hem wat vragen over de planten die ze eten en die ze teelden. We weten wel iets meer, maar niet heel veel. Wel geinig.

Op dinsdag wilden we weg, maar Rene had de avond ervoor naar zijn bankzaken gekeken en ontdekt dat er 600 dollar afgeschreven was van het pinnen, maar dat geld heeft hij nooit gekregen. We moesten 2 weken terug de taalschool betalen, maar pinnen ging niet want de automaat zei dat er onvoldoende geld op de rekening stond. Het lukte bij geen enkele bank. Dus hebben we de taalschool pas een week later kunnen betalen toen we weer in Quito kwamen. Pas de dag na vertrek uit Quito was het gelukt wel 600 dollar te pinnen. Nu zag Rene dus dat er 2x 600 dollar af was geschreven, even schrikken dus. Op dinsdagochtend is Rene naar die bank geweest om het te proberen recht te draaien. Maar dat moet dus kennelijk via de bank in NL, waarvoor je een hoeveelheid aan papieren in moet vullen en dat kan dus lang gaan duren. Balen.

Er lopen iedere dag wel kleine optochtjes door het stadje. Met kinderen verkleed als Maria en Josef op paarden of lopend aan het handje met mama mee. Een auto gaat vooraf met luide kerstachtige muziek (nog swingender jingle bells) en af en toe wordt er iets omgeroepen over de Niño de Dios (Kind van God). Ze eindigen steevast bij de kerk hier. Iedere dag komen we op verschillende tijdstippen dus iets van een optochtje tegen, alsof ze vanuit elke Barrio (wijk) een eigen optochtje hebben.

We zijn op dinsdag eerst met onze grote tassen naar Pujo gegaan, om daar te proberen een korte jungletocht van 2 dagen te regelen waarbij je bij de mensen die daar wonen langs gaat. Helaas was het alleen maar mogelijk voor een fikse prijs. Dus zijn we maar naar het apen reservaat geweest. Dat is een paar jaar terug opgericht door blanken en ze vangen er gewonde apen op of apen zonder moeder. Onze kleding was niet heel erg schoon, maar na het bezoek waren ze ronduit smerig. De apen zijn gewend aan mensen en dat is te merken ook. Ze klimmen aan alle kanten op je, slaan hun staart om je keel heen en gaan vervolgens al heen en weer bungelend met elkaar vechten, uche uche. Rene werd ook gevlooid door een aapje en een soort van miereneter achtig beest (een kleine berensoort die geen mieren eet) stak zijn beweeglijke snuit in het cameratasje. En dat dus allemaal met van die kleffe vingertjes waarmee ze door de bomen slingeren, vanalles eten, door de modder hoppen en pinda´s zoeken (stonden aangeplant). Je kunt dus wel zeggen dat we heel erg smerig waren daarna, maar we hebben nog nooit van zo dichtbij apen meegemaakt, geweldig.

De busrit naar Pujo was erg mooi, langs een grote diep uitgesneden rivier, waar van bovenaf dus allerlei watervallen op uitkwamen. Bovendien gingen we van Baños dat nog in de bergen ligt, naar de jungle toe dat zo´n 1000 m of meer lager ligt in de laagvlakten van de Amazone. Erg mooi. De busritten hier zijn sowieso een uitdaging, want de wegen zijn kronkelig en verschillen enorm in hoogte, hier en daar zijn wegwerkzaamheden en de chauffeurs rijden altijd te hard, waardoor je tegen elkaar of tegen het raampje aan wordt geslingerd. Maar de busritten zijn ook leuk, want er gebeurd vanalles. Bij elke busstop komen er mensen aan boord die vanalles verkopen, zelfgemaakte chips van aardappel of banaan, nootjes van zoet tot zout, de krant, flesjes drinken, etc. Of er wordt muziek gemaakt door 2 mannen in traditioneel wit gekleed met panfluiten en gitaartje. Of er wordt een heel verhaal gehouden door mensen over god, het kerstfeest, dat je naar de tandarts moet en aan het eind van het verhaal kun je dan een boekje met het kerstverhaal kopen, of een hangertje met een kruisje, of kauwgom die goed is voor je gebit. Of de Cui´s en de kippen (cavia´s = nationale lekkernij, geroosterd dan) moeten in hun krat op het dak gehesen worden. Enzovoort.

Vanuit Puyo zijn we direct met de bus naar Riobamba gegaan. Daar kwamen we ´s avonds aan, volledig in het donker omdat de electriciteit weer eens uit was. Toen we uitstapten zagen we weer een optocht voorbijkomen met vrolijk geklede dansende mensen. We hebben direct een hostel gezocht, waar ook het licht uit was, dus maar weer met lamp- en kaarslicht een kamer moeten uitzoeken. Daarna hebben we een rondje door de stad gelopen op zoek naar wat te eten. De hele stad was donker, op de 3 winkelstraten na, waar het dus ook behoorlijk druk was. We hebben ons in eerste instantie rotgelachen over een plein, waar alles knipperde; de nep-palmbomen, bewegende hertjes, allerlei soorten lampjes, het kerststalletjes, etc. Er liepen diverse kerstmannen rond en tevens Mickey Mouse en kersttafereeltjes waarmee je op de foto kon. Ook waren er spelletjes te doen en stonden er diverse stalletjes met eten en van dat plastic kinderspeelgoed. De volgende dag hebben we ´s ochtends nogmaals door de stad rondgelopen, maar we vonden het maar een grijze stad zonder sfeer. Dus zijn we al om 11 uur met de bus naar Cuanca vertrokken. Dat was een lange reis, met mooie vergezichten, steile hellingen, kronkelige wegen, diverse landschappen en mooi geklede mensen. We hebben maar de helft van de reis kunnen zien, want we belandden in dichte mist. Onderweg kwamen we een gestrande bus tegen, waarvan alle bagage en passagier in onze al volle bus werden overgeladen. We kwamen om 6 uur aan in Cuenca, waar we meteen een hostel hebben gezocht.