Stormachtig einde van onze reis
Blijf op de hoogte en volg Jeanine
10 December 2012 | Frankrijk, Cassis
Nadat we in de haven van Cassis eindelijk weer eens een douche hadden genomen, zijn we verder gereden in de richting van Toulon. Tussen Cassis en het volgende dorpje La Ciotat ligt een hele mooie autoroute, route des Cretes, die zich omhoog slingert via de top van de berg. Een route die met slecht weer en veel wind afgesloten wordt, omdat het dan onveilig is. Tegelijk is het ook een prachtige route met veel uitzicht over de plaatsjes en over de zee. Gelukkig waren er veel parkeerplekken om even te stoppen en loodrecht naar de zee beneden te kijken vanaf de hoogste klif in Europa (of zoiets), zo’n 500 meter hoog, brrr. Eenmaal die top over zaten we in dichte mist, dag uitzicht. De afgelopen 2 dagen hadden we het steeds meer zien betrekken en nu zaten we dus in de wolken.
Aan de kust van Six-Fours-Les-Plages zaten we op het zuidelijkste puntje van onze reis. Hemelsbreed was het niet heel ver van Cassis en Marseille af, maar toch was het landschap totaal verschillend. Hier stonden bomen tussen de rotsen ipv lage struikjes hei en rozemarijn. En er was gras, dat hadden we ook al een tijd niet gezien. Dat betekent dus dat het in deze streek wat minder droog is en wat vaker regent. Er lag een Natura 2000 gebied met voor Europa bijzondere natuur die behouden moet blijven. Hier wilde Rene graag heen om er te wandelen, omdat hij met zijn werk ook te maken heeft met Natura 2000 gebieden. Op de parkeerplaats van dit gebied hebben we overnacht en fijn wakker geworden met vele vogeltjes om ons heen. We hebben uiteindelijk maar een klein uurtje gewandeld, want het begon te miezeren, daarna te regenen en vervolgens te plenzen.
Helaas duurde dat de hele dag, en de volgende dag en op de 3e dag begon het er ook nog eens fiks bij te waaien. De Mistral (hele harde wind met windvlagen) zette dan toch eindelijk in, wat er ook voor zorgt dat de temperatuur eventjes 10 graden omlaag gaat. Dat we 1 lekplek in de bus hadden wisten we, emmertje eronder, geen probleem. Maar na 3 dagen onafgebroken regenen en dan ook nog eens waaien erbij, kwam het overal naar binnen toe. Op zo’n 5 plekken emmertjes zetten is niet leuk meer. Op regendag 2 zijn we maar begonnen met de terugreis. Nog ergens in een haven overnacht, waar een bootje “Madame Lou” (Lou = vader Jeanine) afgemeerd lag, haha. En waar we nog even over een heus zandstrand gehobbeld hebben en terug geflaneerd langs alle dichte cafe’s en restaurantjes.
Via de kaarsrechte weg van Martigues naar Arles werden we een aantal keren bijna van de weg afgeblazen. Dit is het droogste gebied van Frankrijk, dat pal naast het wetland Camargue ligt. Toch geinig dat die 2 gebieden zo dicht naast elkaar liggen, het een vol leven en het ander dor en droog. Je kunt je misschien wel voorstellen dat die harde Mistral-wind enorm over zo’n dorre en droge vlakte kan razen. Tijdens het rijden hebben we de deuren op slot moeten doen, want ze trilden heftig in de wind en we waren bang dat ze open zouden vliegen. Eindelijk in een stadje, denk je daar wel ergens een plekje uit de wind te kunnen vinden, niet dus. Die avond hebben we bij de Mac Donalds gezeten en filmpje gekeken op de laptop, totdat het er sluitingstijd was, even wat tijd overbruggen. Daarna geprobeerd te slapen in een bus die heen en weer schudde met wind langs onze oren, brrr, fijn is anders…..
In Arles hebben we wat door de straatjes gedwaald en het Romeinse Amfitheater en de Romeinse Arena bezocht. Bovenop de toren van de Arena staan was geen pretje. Je kon er schuin tegen de wind in leunend staan, gelukkig was het vandaag wel eindelijk droog. Het uitzicht vanaf de toren was fantastisch, over de Arena zelf en over de hele stad heen.
Onderweg naar het Noorden hebben we ook nog even gestopt en rondgedwaald door de straatjes van Tarascon en zusterstad Beaucaire aan de andere kant van de Rhone rivier. Uiteraard hebben beiden een versterkte burcht, destijds om elkaar in de gaten te houden. Tarascon was destijds Romeins en Beaucaire was Frans.
Bij Pont-Saint-Esprit zijn we ook nog even van de weg naar huis afgedwaald, om de Gorge in te rijden. De Gorge de l’Ardeche is een kloof met een diep uitgesleten rivier bedding in hoge rotsen. De weg slingert door die kloof heen, want prachtige uitzichten opleverde. Hier wat meer het binnenland in waaide het gelukkig wat minder, maar het was ook kouder. En opeens is het dan toch sneller donker dan je denkt, al rond 5 uur ’s avonds. Tsjah, onze laatste nacht in Frankrijk dus maar doorgebracht op een van de parkeerplaatsen in die kloof. Dat was vast niet de bedoeling, maar het was wel prachtig. ’s Avonds een prachtige sterrenhemel en ’s ochtends de zon op zien komen met een prachtig uitzicht van boven over de kloof met rivier onderin. Een fantastische laatste ochtend in Frankrijk.
Onderweg over B-weggetjes ons laatste stokbrood, met een croissantje deze keer, gekocht. De bakkers zijn hier dus zelfs op zondag gewoon open. Geinig dat het stereotiepe beeld van de Fransman met een baguette onder z’n arm nog steeds klopt. Net als het vooroordeel dat Fransen niet kunnen rijden. Hoeveel auto’s met butsen we wel niet gezien hebben, net als plotselinge stops voor onze neus, waar Rene dan gelukkig vakkundig omheen weet te sturen op het laatste moment, zucht. 3 dubbel parkeren (alarmlichten aan) midden op de weg is een nationale hobby. En dat allemaal om even de bakkerij in te wippen voor een paar stokbroodjes, terwijl 10 meter verder de parkeerplaatsen allemaal leeg zijn. En wij maar netjes die 10 meter verder parkeren. Al wordt je er eerlijk gezegd zelf ook steeds asocialer op als je eventjes je auto uit moet voor iets. ’t Is wel aanstekelijk om als er geen parkeerplekken zijn, zelf ook die bus maar ergens middenop te parkeren en te denken, “ach zijn ze gewend, ze sturen er wel omheen”.
We zijn in één dag vanaf die kloof naar Nederland gereden. Om 8.30 vertrokken en om 22.30 waren we in Brabant bij Rene zijn ouders thuis. Wat een eind en allebei bekaf. Onderweg begon het zo’n 100 km onder Lyon te sneeuwen en dat is het blijven doen tot vlakbij de Nederlandse grens. Hier en daar was het spekglad op de weg, daar waren de strooiers nog niet geweest, zelfs nog niet op de peage (tolweg). Wel lekker rijden trouwens die peage in Frankrijk, weinig verkeer (kost een hoop, dus velen nemen de B-weg), mooie wegen, dus lekker op de constante snelheid van 110 doortuffen. Alleen die sneeuw die maar bleef vallen (wel mooi gezicht hoor) die gooide af en toe wat roet in het eten. In de Ardennen lag al zo’n 10 cm sneeuw waar je lekker diep in wegzakte op weg naar de wc. Haha, eerste sneeuwbal deze winter…….In een week tijd hebben we alle weertypen zo’n beetje wel gehad, van een zonnetje met korte broek, naar bewolkt, mist, regen, wind en op de terugreis sneeuw.
Dus beste mensen, we hebben de sneeuw voor jullie meegebracht, mooi he.
Aan de kust van Six-Fours-Les-Plages zaten we op het zuidelijkste puntje van onze reis. Hemelsbreed was het niet heel ver van Cassis en Marseille af, maar toch was het landschap totaal verschillend. Hier stonden bomen tussen de rotsen ipv lage struikjes hei en rozemarijn. En er was gras, dat hadden we ook al een tijd niet gezien. Dat betekent dus dat het in deze streek wat minder droog is en wat vaker regent. Er lag een Natura 2000 gebied met voor Europa bijzondere natuur die behouden moet blijven. Hier wilde Rene graag heen om er te wandelen, omdat hij met zijn werk ook te maken heeft met Natura 2000 gebieden. Op de parkeerplaats van dit gebied hebben we overnacht en fijn wakker geworden met vele vogeltjes om ons heen. We hebben uiteindelijk maar een klein uurtje gewandeld, want het begon te miezeren, daarna te regenen en vervolgens te plenzen.
Helaas duurde dat de hele dag, en de volgende dag en op de 3e dag begon het er ook nog eens fiks bij te waaien. De Mistral (hele harde wind met windvlagen) zette dan toch eindelijk in, wat er ook voor zorgt dat de temperatuur eventjes 10 graden omlaag gaat. Dat we 1 lekplek in de bus hadden wisten we, emmertje eronder, geen probleem. Maar na 3 dagen onafgebroken regenen en dan ook nog eens waaien erbij, kwam het overal naar binnen toe. Op zo’n 5 plekken emmertjes zetten is niet leuk meer. Op regendag 2 zijn we maar begonnen met de terugreis. Nog ergens in een haven overnacht, waar een bootje “Madame Lou” (Lou = vader Jeanine) afgemeerd lag, haha. En waar we nog even over een heus zandstrand gehobbeld hebben en terug geflaneerd langs alle dichte cafe’s en restaurantjes.
Via de kaarsrechte weg van Martigues naar Arles werden we een aantal keren bijna van de weg afgeblazen. Dit is het droogste gebied van Frankrijk, dat pal naast het wetland Camargue ligt. Toch geinig dat die 2 gebieden zo dicht naast elkaar liggen, het een vol leven en het ander dor en droog. Je kunt je misschien wel voorstellen dat die harde Mistral-wind enorm over zo’n dorre en droge vlakte kan razen. Tijdens het rijden hebben we de deuren op slot moeten doen, want ze trilden heftig in de wind en we waren bang dat ze open zouden vliegen. Eindelijk in een stadje, denk je daar wel ergens een plekje uit de wind te kunnen vinden, niet dus. Die avond hebben we bij de Mac Donalds gezeten en filmpje gekeken op de laptop, totdat het er sluitingstijd was, even wat tijd overbruggen. Daarna geprobeerd te slapen in een bus die heen en weer schudde met wind langs onze oren, brrr, fijn is anders…..
In Arles hebben we wat door de straatjes gedwaald en het Romeinse Amfitheater en de Romeinse Arena bezocht. Bovenop de toren van de Arena staan was geen pretje. Je kon er schuin tegen de wind in leunend staan, gelukkig was het vandaag wel eindelijk droog. Het uitzicht vanaf de toren was fantastisch, over de Arena zelf en over de hele stad heen.
Onderweg naar het Noorden hebben we ook nog even gestopt en rondgedwaald door de straatjes van Tarascon en zusterstad Beaucaire aan de andere kant van de Rhone rivier. Uiteraard hebben beiden een versterkte burcht, destijds om elkaar in de gaten te houden. Tarascon was destijds Romeins en Beaucaire was Frans.
Bij Pont-Saint-Esprit zijn we ook nog even van de weg naar huis afgedwaald, om de Gorge in te rijden. De Gorge de l’Ardeche is een kloof met een diep uitgesleten rivier bedding in hoge rotsen. De weg slingert door die kloof heen, want prachtige uitzichten opleverde. Hier wat meer het binnenland in waaide het gelukkig wat minder, maar het was ook kouder. En opeens is het dan toch sneller donker dan je denkt, al rond 5 uur ’s avonds. Tsjah, onze laatste nacht in Frankrijk dus maar doorgebracht op een van de parkeerplaatsen in die kloof. Dat was vast niet de bedoeling, maar het was wel prachtig. ’s Avonds een prachtige sterrenhemel en ’s ochtends de zon op zien komen met een prachtig uitzicht van boven over de kloof met rivier onderin. Een fantastische laatste ochtend in Frankrijk.
Onderweg over B-weggetjes ons laatste stokbrood, met een croissantje deze keer, gekocht. De bakkers zijn hier dus zelfs op zondag gewoon open. Geinig dat het stereotiepe beeld van de Fransman met een baguette onder z’n arm nog steeds klopt. Net als het vooroordeel dat Fransen niet kunnen rijden. Hoeveel auto’s met butsen we wel niet gezien hebben, net als plotselinge stops voor onze neus, waar Rene dan gelukkig vakkundig omheen weet te sturen op het laatste moment, zucht. 3 dubbel parkeren (alarmlichten aan) midden op de weg is een nationale hobby. En dat allemaal om even de bakkerij in te wippen voor een paar stokbroodjes, terwijl 10 meter verder de parkeerplaatsen allemaal leeg zijn. En wij maar netjes die 10 meter verder parkeren. Al wordt je er eerlijk gezegd zelf ook steeds asocialer op als je eventjes je auto uit moet voor iets. ’t Is wel aanstekelijk om als er geen parkeerplekken zijn, zelf ook die bus maar ergens middenop te parkeren en te denken, “ach zijn ze gewend, ze sturen er wel omheen”.
We zijn in één dag vanaf die kloof naar Nederland gereden. Om 8.30 vertrokken en om 22.30 waren we in Brabant bij Rene zijn ouders thuis. Wat een eind en allebei bekaf. Onderweg begon het zo’n 100 km onder Lyon te sneeuwen en dat is het blijven doen tot vlakbij de Nederlandse grens. Hier en daar was het spekglad op de weg, daar waren de strooiers nog niet geweest, zelfs nog niet op de peage (tolweg). Wel lekker rijden trouwens die peage in Frankrijk, weinig verkeer (kost een hoop, dus velen nemen de B-weg), mooie wegen, dus lekker op de constante snelheid van 110 doortuffen. Alleen die sneeuw die maar bleef vallen (wel mooi gezicht hoor) die gooide af en toe wat roet in het eten. In de Ardennen lag al zo’n 10 cm sneeuw waar je lekker diep in wegzakte op weg naar de wc. Haha, eerste sneeuwbal deze winter…….In een week tijd hebben we alle weertypen zo’n beetje wel gehad, van een zonnetje met korte broek, naar bewolkt, mist, regen, wind en op de terugreis sneeuw.
Dus beste mensen, we hebben de sneeuw voor jullie meegebracht, mooi he.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
