Weer thuis

Op maandag 3 december zijn we weer thuis gekomen. Onze onderhuurders die er tot januari in zouden zitten, hadden gelukkig snel iets anders gevonden toen we ze vroegen of ze er eerder uit konden. De afgelopen 2 weken heeft het huis leeg gestaan, een vriendin zorgde voor planten en post. We hadden bij het weggaan in oktober niet gedacht, dat we nog bijna 5 weken onderweg zouden zijn. Tegen onszelf hadden we gezegd, dat we terug zouden gaan als het weer om zou slaan of het zat waren. Zat waren we het nog niet helemaal, maar het weer sloeg in de laatste week in Frankrijk wel om. Fijn dat we nog zo’n aantal weken lekker wat zon hebben weten mee te pikken.
Nu zijn we dus een weekje thuis. Hier hebben we de afgelopen dagen genoten van onze winterse sneeuwwandelingen in de omgeving van Wageningen. We zijn bij het protest tegen de uitbreiding van de golfbaan geweest, die ze hier in het bos (dag bos) willen gaan neerleggen. Een aantal regeldingetjes zijn gedaan, zoals het opnieuw inschrijven bij de gemeente en het onderhuurcontract beeindigen bij de woningstichting. We hebben een heel aantal vrienden alweer gezien en opgezocht. De buren zijn blij dat we terug zijn. Wageningen is in die 5 maanden niet eens heel erg veranderd. En de agenda stroomt alweer vol met afspraken. Ipv plannen wat we morgen gaan doen, moeten we weer vooruit denken. Owjah Kerst, enneh Oud en Nieuw, en de vraag wat we dan gaan doen, pfff.
Na 3 dagen wassen, spullen opbergen en vooral spullen zoeken (ehm, in welke doos zit dit of dat?) voelde het huis stukje bij beetje weer van ons. Al voelen sommige dingen nog vreemd. Na de verbouwing door de woningstichting zit bv de wc-rol houder aan de andere kant, hebben we hogere keukenkastjes met 1 plankje extra, en hebben we roostertjes boven de ramen ipv dat het raam op een kier open kan. Nog effies wennen dus.
Rene gaat nog deze maand nog effies 2 weken werken. Dinsdag de 11e gaat hij voor het eerst weer naar Tilburg om eens te kijken hoe het leven op kantoor erbij staat. Zonder projecten en dus zonder “echt” werk, gaat hij eerst zijn e-mail en vervolgens zijn papierwerk en archief maar eens aanpakken. En dan maar hopen dat hij ergens in een project kan aan schuiven, of dat er een nieuwe begint. Vaak duurt het wel even voordat het allemaal van de grond komt en als het dan komt, dan komt waarschijnlijk alles tegelijkertijd en heeft hij het opeens stikdruk. Maar da’s nog toekomst muziek, eerst maar eens op kantoor het gezicht laten zien en dan wordt het in januari vanzelf steeds voller in de agenda.
Na 5 maanden in een bus geleefd te hebben en met zo weinig, vragen we ons wel af, waarom we zoveel spullen hebben. En vooral ook zoveel nutteloze dingen, handige (lege) bewaardoosjes, een hoop interessant papierwerk (nooit gelezen), neerzet frutsels (accessoires dus) en meer kleding dan we in een jaar kunnen dragen. Tijd om op te ruimen dus, maarreh…. Waar begin je? Er staan nu 3 vuilniszakken kleding klaar voor de kledingbank, nog wat kleding in een doos voor de kledingruil, een doosje boeken die naar de 2e hands kan, een doos frutsels die we nog niet durven uit te pakken, en een papierbak die in 3 dagen van leeg tot de nok vol zit. Goed bezig zou je zeggen, maarreh…. Waarom voelt het huis dan nog steeds overvol? Zou het zijn omdat we zoveel ruimte om ons heen hadden? Of omdat we met zo weinig geleefd hebben en weinig van al die spullen gemist hebben? Of omdat wij als bewaarders het huis gaandeweg vol hebben gestopt met dingen die vast ooit nog wel eens van pas komen? Hmmm, vast een combinatie van dat alles en eigenlijk doet het er ook niet toe. Feit is, dat we in een opruim-bui zijn en da’s helemaal niet zo verkeerd.