Poes Plukkie

Onze poes Plukkie heeft in Zweden een geweldige tijd gehad. We durfden haar steeds vaker zonder lijntje los te laten en zelfs achter te laten met wat water en voer onder de bus. Ze wilde zo graag buiten zijn en anders had ze hele dagen opgesloten in die bus gezeten als wij weg waren. Bij terugkomst kwam ze altijd ergens uit de struikjes tevoorschijn voor een aai en nieuw eten. Ze heeft ook hele einden met ons meegelopen, al was ze soms doodop als we terug kwamen van zo’n ommetje. Ze had dan enorme honger en viel als een blok in slaap. Vaak vond ze ergens een “troon” om op te zitten, een rotsblok of een boomstam, lekker in het zonnetje op de uitkijk.
En opeens ging het slechter met haar toen we rond Magdeburg waren. Ze lag hele dagen te slapen. Zodra we haar buiten zetten, liep ze meteen terug naar de bus. Ze werd nog magerder, terwijl ze een opgezette buik had en natuurlijk die enorme kankerbult. Springen ging niet meer, dus we moesten haar de bus in en uit tillen en haar op haar favoriete slaapplek neerleggen. Het eten ging steeds slechter, al had ze wel honger en wilde ze eigenlijk wel eten.
Op 20 oktober ’s ochtends had ze nog gegeten en was ze naar de kattenbak gehobbeld, maar ’s avonds na de verjaardag van de vader van Rene, was ze een hoopje ellende. Helemaal slap en met wijd open ogen lag ze in het niets te staren. Rond 2 uur ’s nachts zijn we naar de nachtdienst doende dierenarts in Vught gereden, waar we haar hebben laten inslapen in de bus. We hebben die nacht maar weinig geslapen. De dag erna hebben we haar in Wageningen in de voortuin begraven tussen de rozen. Dat was haar terrein thuis, waar ze 9 jaar had rond gehobbeld totdat we op reis gingen. Fijn om haar daar achter te laten.
Dat wordt wennen, een bus zonder poes. En als we terug thuis zijn, zal een huis zonder poes ook vreemd aanvoelen. Twee weken nadat we in 2003 zijn gaan samen wonen hebben we haar als ongeveer 8 weken oude zwerfpoes in huis genomen.
Dag liefie, we zullen je missen.